Door Aruna Mungra –
In deze nieuwe rubriek vertelt iemand zijn of haar persoonlijke ervaring met het katholieke geloof. ‘Sterker door het katholieke geloof’ verschijnt op elke eerste en derde vrijdag van de maand. Tekst en beeld van deze editie: Aruna Mungra.
Charles Chang vertelt in dit interview hoe hij als geboren en getogen Surinamer zijn plek vond in de Nossa Senhora De Nazaré, de kerk van de Braziliaanse gemeente in Paramaribo-Noord.
Negens en tienen
Hij groeit op in een rooms-katholiek gezin dat met kerst naar de kerk gaat, maar verder niet actief het geloof belijdt. In de vierde klas van zijn katholieke school is er de strenge meester Jong A Lock. Elke maandagochtend staat deze met een grote liniaal voor de klas en vraagt: ‘Wie is er zondag niet naar de kerk geweest?’ Dat jaar loopt de jonge Charles elke zondag in zijn eentje naar de St.-Rosakerk om de dienst bij te wonen. Gelukkig staat de kerk op twee minuten lopen van zijn huis. In de jaren daarna verwatert dit weer. Opvallend zijn de negens en tienen voor godsdienst op zijn rapport. De cijfers voor de andere vakken blijven achter en zijn ouders reageren met: ‘Wat heb je hier nu aan?’
Op afstand
Als volwassene ontdekt hij zijn talent voor schrijven en maakt er zijn werk van. Zoekend naar een boeiende en betaalbare bestemming voor een reisrubriek komt hij op de bedevaart van Círio de Nossa Senhora de Nazaré in Belém. De taal vormt geen obstakel vanwege eerder gevolgde cursussen op het Centro Cultural Brasil Suriname (CCBS). Hij vertrekt in oktober 2012 naar Belém om de bedevaart die elk jaar 2,5 miljoen mensen trekt, bij te wonen. Daar aangekomen sluit hij zich aan bij de speciale bedevaartstour voor de pers en heeft hierdoor goed zicht op alles. Zo vaart de pers mee met de VIP-boot tijdens de rivierprocessie en bekijkt ze vanaf de tribune voor genodigden de grote slotprocessie. ‘Het was indrukwekkend om te zien,’ zegt Charles, ‘maar op religieus vlak had deze reis geen persoonlijke betekenis voor mij. Het was allemaal op afstand.’
Geraakt
In 2016 organiseert de Braziliaanse pater Gilson da Silva de bedevaart naar Belém vanuit Suriname. Charles hoort dit en gaat mee, deze keer niet als observator, maar als deelnemer. De reis wordt nu veel meer een persoonlijke ervaring dan voorheen. Op de laatste dag van de bedevaart is de grote slotprocessie, waarbij het beeld van de Círio naar de basiliek wordt gedragen. Op het voorplein wordt het in een glazen vitrine geplaatst. Het lukt Charles een plek dichtbij de vitrine te bemachtigen, omringd door andere wachtenden. Wanneer het Mariabeeld aankomt, steken allen hun hand ernaar uit als om zegen te vragen. Mensen beginnen te bidden, vallen op hun knieën en barsten in tranen uit. De voelbare devotie raakt hem, ook nu nog en hij stopt even met vertellen.
Hier voel ik me thuis
Terug in Suriname bezoekt hij de Braziliaanse parochie van Nossa Senhora De Nazaré. Hij kent er niemand en behalve Steffie van Kempen zijn er geen andere Surinamers. Het bevalt echter goed. Charles wordt een vaste bezoeker die nu iedereen kent en ook in de parochieraad zit. De Braziliaanse kerkdiensten hebben hem veel geleerd. Niet zozeer door wat er wordt gezegd, als wel door te kijken en luisteren naar de wijze waarop de mensen de dienst beleven en hun devotie tonen. ‘Eerlijk gezegd vind ik de Surinaamse kerk saai. Hier in de Braziliaanse kerk voel ik mij thuis.’
Pelgrim
Inmiddels heeft hij al vijf keren de bedevaart van Belém meegemaakt en de zesde reis is in de planning. Ook bijzondere ervaringen waren de bedevaarten naar Onze-Lieve-Vrouw van Aparecida dichtbij São Paolo en Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe in Mexico. Een blijvende indruk maakte het beeld van paus Johannes Paulus II dat is uitgehouwen in de zoutrotsen van de Wieliczka-mijn in Polen. Batavia in Suriname werd zo vaak bezocht, dat Charles de tel is kwijtgeraakt.
OMHOOG Jaargang 66, editie 41, 16 oktober 2022
Categorieën:column, geloof en leven, getuigenissen
OMHOOG 
Geef een reactie