door Charles Chang –
Let maar niet op de naam van de plaats, want zo paradijselijk als het klinkt, zo slecht ziet het eruit met de Franciscus Xaveriuskerk in Paradise, Nieuw Nickerie. Aan de rand van het sportveld, omringd door hoog gras staat het bouwvallige kerkje. De toestand gaat terug naar medio 2012, toen het gebouw in onbruik raakte na een harde rukwind. Delen van het dak die beschadigd raakten, werden om onbekende redenen niet meer gerepareerd. Werden de diensten dan niet goed bezocht? Na goed denken zegt Willy Adi: “Voldoende. Er kwamen niet veel, maar toch wel voldoende mensen naar de kerk.”
In huis
Pater Agustinus rijdt de Politieweg, één van de geasfalteerde zijwegen van Paradise, voorbij. In de volgende, een onverharde zijweg, slaat hij af. Op de hoek met de P-Weg worden we bij een blauwe woning begroet door de familie Adi. Pater Agus mag deze keer in de korte inrit parkeren. Op voorstel van de missionaris in Nickerie wordt de zondagse mis in Paradise voortaan thuis bij de mensen gehouden. Het streven is om dit twee keer in de maand te doen, maar door het uitvallen van pater Kristoforus valt dit nu nog te bezien. “Ik moet nog kijken, maar één keer per maand moet wel lukken”, houdt hij de aanwezigen voor. In de ontruimde woonkamer zijn behalve het bankstel nog vier extra stoelen geplaatst. De priester neemt plaats achter een kleine tafel die dienst doet als altaar. Hij wacht geduldig. Op het laatste moment druppelen nog drie buurtbewoners binnen. De heilige mis mag dan beginnen. De eerste en tweede lezing worden voorgelezen door respectievelijk de zoon en dochter van Adi.
Twaalf gezinnen
Sinds Paradise dit jaar is begonnen met deze vorm van kerk houden, is dit pas de vierde keer: de eerste twee keren bij de familie Critchlow en nu bij de familie Adi. Beide woningen zouden echter de circa twaalf katholieke gezinnen in Paradise niet kunnen accommoderen, maar waar de rest blijft, kan pater Agus niet precies vertellen. “Misschien gaat een deel naar de St.-Jozefkerk in Nieuw Nickerie, want dat is maar veertien kilometer van hier,” gist hij. Een heilige mis in een woning valt niet alleen zichtbaar op, maar ook akoestisch: klokslag 12 uur gaat een bimbam twaalf maal onverstoord af. Hoe graag Adi het ook wil, de senior geeft toe dat door de viering bij haar in huis ander werk achter raakt. “Een andere keer houd ik het in de (overdekte) garage. Dat is veiliger en voor ons ook wat gemakkelijker.”
OMHOOG Jaargang 65, editie 42, 24 oktober 2021
Categorieën:geloof en leven
OMHOOG 
Geef een reactie