door Charles Chang –
Houten bouwwerk
Zo groot is Groot Henar weer niet, het is alleen om de plaats te onderscheiden van de kleinere Klein Henar. De Oostwestverbinding houdt deze twee plaatsen gescheiden. Om de Heilige Bernadettekerk te vinden, zal je daarom geen moeite hebben. In het verlengde van de hoofdweg ligt een onverhard weggetje dat leidt naar het kleine, houten bouwwerk. Afgezien van de onbeschilderde staat ziet het er artistiek uit. Het dak bestaat uit twee lagen en in de toren hangt een bel. Op het blote en ruime erf komt het creatieve ontwerp mooi tot uiting, maar om te komen bij het gebouw is een ander verhaal. Een aangevreten dikke balk stelt een brug voor.
80 jaar
Pater Agus – of August in het Nederlands – neemt geen risico en loopt om het hoekperceel naar een ander bruggetje. Vanaf hier krijg je een beter beeld van het bijna tachtig jaar oude gebouw. Volgens Read, een senior die als beheerder woont op het erf, stond de Bernadettekerk vroeger in Klein Henar en werd het later afgebroken en opnieuw herbouwd aan deze kant. Drie ramen aan de oostzijde sluiten niet meer en hangen nog aan één of twee scharnieren. Planken aan de regenzijde vertonen gaten. Aan de voordeur hangt een hangslot, maar dat wordt allang niet meer dichtgedrukt.
Eigen reden voor afwezigheid
Zuster Clarentia weet wat haar te doen staat. Ze pakt meteen aan en begint driftig de vloer en de zitbanken te vegen. De laatste keer dat hier een heilige mis werd gehouden, was twee weken geleden. Na de mis keren de permanente bewoners terug: vleermuizen en een uil. Naar zeggen van Read maakt hij op de zaterdag schoon, maar het wordt binnen een dag weer vies. Hij is vanmorgen niet aanwezig. Dit is weer een van de dingen die vrijgelaten worden. Pater Agus vermoedt dat de man naar zijn kostgrond is gegaan, anders zou hij wel de mis bijwonen. Afwezig vandaag zijn ook de andere trouwe bezoekers zoals de familie Biswane, Wielzen, Manbodh en een andere familie Read. Ieder om een eigen reden.
Haast leeg
De viering staat gepland voor 9 uur, maar niemand in Groot Henar schijnt op de tijd te letten. Ook pater Agus die de lokale gewoonte nu door heeft, verdwijnt voor een tijdje. Tegen 10 uur komen twee jeugdige jongens op een fiets. Het zijn Miguillio en Romano Wielzen. “De auto is stuk,” zeggen ze, “vandaar dat de anderen niet kunnen komen.” Niet lang na hun komst verschijnt Felicia Read – lopend. Intussen houdt zuster Clarentia de jongeren bezig met liedjes zingen uit de Jubilate. Wanneer pater Agus terug is, mag de mis beginnen. Felicia doet de eerste lezing, daarna gelijk de tweede – voor een haast lege kerk. Krom hangende statieportretten zijn hiervan stille getuigen.
Viering thuis
Ik kijk naar de vloer en voel weer twijfels opkomen. Ze zien er nog stevig uit, maar hoeveel van het hout zal van binnen aangevreten zijn? Sommige neuten onder het gebouw zijn in ieder geval al uitgehold. Op de terugweg zegt Agus een andere aanpak te overwegen. “Nog niet zo gauw, ik denk pas volgend jaar, want zo doen we in Indonesië bij de ver gelegen communities achter de bergen – waar er geen kerken zijn: we gaan bij de mensen thuis. Henar heeft wel een kerk, maar kent slechts vier katholieke gezinnen. Daarom wil ik de mis bij iemand thuis houden.” Bij zijn volgende stop blijkt dat hij dit plan al uitvoert. In Paradise vindt de eucharistieviering plaats in huis bij iemand. Zie artikel heilige mis in Paradise.
OMHOOG Jaargang 65, editie 44, 31 oktober 2021
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Geef een reactie