Door pater Kenneth Vigelandszoon SEC
Geschiedenis
Het begon allemaal met het verzoek van de pastorale leiders zuster Julia Pobosie en kapitein/meester broeder Frisso Amania, voor de Eerste Heilige Communie en dopen vóór het schooljaar ten einde liep, dit omdat sommige kids misschien dan niet meer in zicht zouden zijn. Zo hadden wij 24 communicanten en 8 dopelingen. Locatie: Ligorio aan de Boven-Suriname. Het dorp Ligorio ligt in het Boven-Suriname gebied in het district Sipaliwini en is het verste dorp van waar de Kerk heeft geevangeliseerd. Van hieruit zegt de geschiedenis is men benedenwaarts gegaan. Het dorp lag eigenlijk boven de Awarradan welks een super grote soeladam is die verspreid over de rivier ligt. Na bezoeken van eerwaarde pater Morsink toen, is in samenspraak met de dorpsoudsten besloten om voor de dam te komen wonen zoals de andere mensen, dit opdat er toegang voor onderwijs kon zijn. De school zou dan in hun dorp gebouwd worden evenals een kerk. De Markus Pobosieschool is genoemd naar de persoon die zich als eerste meester jaren heeft ingezet voor basisonderwijs aldaar maar zelf geen hoge scholing heeft had. Een man met toekomstvisie voor zijn volk, ook al stond hij er soms alleen voor. Nu is de school niet weg te denken. Er zijn ook andere kleine dorpen in de omgeving waarvan Stonoekoe de laatste is. In het dorp Kayana staat er ook kleine GLO school van de EBGS die onlangs weer is begonnen na een tijdje te zijn gesloten geweest.
De heenreis
Na lang wikken en wegen en verschillende aangepaste begrotingen is de pastoor uiteindelijk op reis geweest tesamen met een team van RKBO onder leiding van assistent-consulent dhr Fonkel. De instapplaats was Atjoni waar er een vat (200 ltr) brandstof en 4 lt mengsel werd gekocht. Immers, van hier uit verder waren de gemeenschappen slechts per boot bereikbaar. Met mij ging mee Richard Pobosie, een neefje van broeder Michel Pobosie, die het dorp kent en er af en toe woont, als contactpersoon. De RK scholen vóór Tapawatra, een hele grote natuurlijke rivierdam, zijn respectievelijk gelegen te Pamboko, Kajapati en Jawjaw, niet al te ver van Atjoni. Pikin slee, Masiakriki (hele grote scholen) en Semoisi liggen een enkele uren varen verder. Slechts op Semoisi staat er een kerkgebouw, de Peerke Donderskerk. Te Tapawatra (vlakbij Djumu) werd de boot achtergelaten en moest overgestapt worden in een andere boot. Deze werd bestuurd door broeder Frisso en “crew”. De tweede overstap was te Dantapu. Het water stond weliswaar hoog maar niet hoog genoeg om er met je boot over de ruwe soela heen te gaan. Dat is een hele belevenis omdat alle lading uit de boot gehaald moet worden, met vracht en al door hoogwater naar boven de dam moet worden gelopen en in een andere boot moet worden ingeladen en ingestapt. Dan de reis voortzetten met een paar uurtjes in de boot. Het was geen speciale welkomscommissie maar onze vracht werd met liefde door enkele kinderen meegedragen naar onze verblijfplaats. De avond werd vroeg afgesloten aangezien er elektriciteit is tot 22.00 uur. We gingen niet naar bed alvorens enkele voorbereidingen waren getroffen voor de volgende dag.
De dienst
Er was afgesproken dat de processie zou lopen van de krutu oso uit naar de kerk met het lied “Ik zal opgaan naar Gods huis”. De dienst was sfeervol met de volle zang en een 10 stuks toeristen uit Amersfoort, Nederland. De lezingen waren van de 17e zondag van het jaar en werden door de katechisten gelezen. De kinderen die communie hadden gedaan deden de voorbeden. Ook de offerandegaven werden in processie door hen naar voren gebracht. De preek was in het Sranan en Nederlands met af en toe een woordje Saamaka. Broeder Herman Weewee die mee was, leverde een grote bijdrage door op de gitaar de zang te begeleiden. Na de dienst is er communie aan huis gebracht voor twee ouderen. Voor de rest van de dag werd er niets speciaals gedaan en was er gelegenheid om in het dorp rond te lopen, wat de vorige keer niet was gebeurd. Dit was een aangename bezigheid. Er was veel te zien waaronder de rijstoogst die gestampt werden, voornamelijk voor eigen gebruik.
Zangavond
De volgende dag , in de avond, hadden wij een “singi neti” van zo-heb-je-me-niet. Nee, er was niemand overleden, maar de jeugd had besloten in volle getale te komen en hun stem te laten horen. De geplande liederen werden gezongen maar in totaal andere volgorde. De kinderen maakten zelf hun liederenkeuze en hadden heel veel plezier. Een woord van bemoediging en getuigenis kwam van broeder Herman in het Saamaka, wat heel goed werd ontvangen. Zuster Julia was er ook bij en toonde ook haar zangkwaliteiten. De hele “singineti” werd afgesloten met gebed van broeder Frisso. Wij vingen de terugreis uit het Langu gebied aan op dinsdag 2 aug rond 7.00 uur ’s morgens. Tot Dantapu verliep het vlot, maar bij de dam was het water hoger gestegen waardoor het waden erdoor gevaarlijker was geworden, “but we made it”. Zo werd het hoofdstuk Langu afgesloten.
Benedenwaarts naar scholen
De koers was eerst richting school te Semoisi. Het regende, we waren in korte broek en dat alles maakte het schoolbezoek niet echt ideaal, maar de regen was niet te stoppen. De kerk wordt door een klas gebruikt en er worden voorlopig geen diensten gehouden. Daar zal zeker verandering in komen. Zalig broeder Cor Dieko was de laatste katechist die er diensten onderhield. De kerkspullen lagen er gewoon bij in een doos alsof ze wilden zeggen “vergeet ons niet”. De volgende school die wij aandeden was de Kankantrieschool te Masiakriki. In dit dorp is er geen kerk, weinig tot geen gedoopten. De school heeft een echte beurt nodig, het gaas heeft grote gaten en leerkrachtenwoningen hebben renovatie nodig. De meeste kinderen komen ook van andere omliggende dorpen. wat deze school tot een grote school maakt in aantal leerlingen. Het aantal leerlingen in de klassen is veel te veel. We bleven even en zijn het dorp niet ingegaan. Daarna nog een stop gemaakt op de Pater Willebrandsschool te Pikinslee waar de zesde klassers de pastoor enthousiast ontvingen. Hij had hen namelijk een hele week een beetje opgevangen te Asewa’otono voor een motivatieweek. Ze kenden hem dus. De reis werd vervolgd en zo kwamen wij allen veilig en wel te Atjoni en konden we onze reis huiswaarts vervolgen over de weg. Het was een zeer vruchtbare pastorale reis met inspirerende ervaringen.
Categorieën:verslag
OMHOOG 
Geef een reactie