Sterker door het katholieke geloof (7)

By Charles Chang on 28 oktober 2022 • ( 0 )

Door Charles Chang –

In deze nieuwe rubriek vertelt iemand zijn of haar persoonlijke ervaring met het katholieke geloof. ‘Sterker door het katholieke geloof’ verschijnt op elke eerste en derde vrijdag van de maand. Tekst en beeld van deze editie: Charles Chang.
Aan het woord deze keer is Marcos Azevedo Carvalho (28) uit Brazilië die zich voorbereidt op het priesterschap.

Kleine Braziliaan
Als hij komt aanlopen merk je meteen dat er iets aan de hand is met zijn benen. Marcos slingert met beide benen wanneer hij loopt. Alsof hij ieder moment kan instorten. Maar gelukkig overkomt dit hem niet. Marcos komt van Guaçui, een stadje van dertigduizend inwoners, in Espirito Santo, een eveneens kleine federale staat die grenst aan Rio de Janeiro, Minas Gerais, Bahía en de Atlantische Oceaan.
Van maart tot december dit jaar loopt de kleine Braziliaan stage bij de OLV van Nazarethkerk aan de Jozef Israelstraat. Marcos werd geboren met een afwijking aan zijn benen. “Een kind van twee jaar kan al lopen, maar ik kon geen van beiden: lopen noch kruipen. Maar mijn ouders zijn heel gelovige mensen en op een dag brachten ze me naar het heiligdom van Aparecida, waar zij in de Sala da Promesa (Beloftezaal) een belofte deden aan moeder Maria. Een paar dagen daarna gebeurde een wonder: ik kon lopen. Weliswaar met behulp van orthopedische laarzen, maar daarvóór lukte het niet deze hulpmiddelen.”

Roeping
Het wonder dat Marcos overkwam, is niet de reden dat hij priester wilt worden. Ook niet het feit dat een neef van zijn moeder al het ambt van priester uitoefent. De frater – zoals een kerkelijke student wordt genoemd in het Portugees – spreekt van vocação (roeping). “De meeste mensen in mijn stad zijn religieus en dus ook mijn hele familie. Elke zondag namen mijn ouders me mee naar de kerk. Als kind van acht zei ik altijd dat ik later priester word, alleen wist ik niet dat er verschillende congregaties bestonden.
Een keer toen ik weer voor behandeling ging naar Rio de Janeiro, besloten mijn ouders om naar de kerk te gaan. We waren ruim voor de afspraak aangekomen en de kerk in de buurt van de kliniek heette de St.-Alfonsiuskerk. Op deze wijze maakte ik kennis met de congregatie van redemptoristen. Ik was toen twaalf jaar oud en raakte onder de indruk van de kerk.
Thuis vertelde ik dit aan een vriendin en toevallig had ze een broer in Rio die ook naar deze kerk ging. Zo werd ik nieuwsgierig en begon ik info te verzamelen over de congregatie. Op gegeven moment kwam ik in contact met een priester met wie ik briefkaarten uitwisselde. ‘Ik wil graag naar het seminarie, vertelde ik hem.”

Ondersteuning
Twee jaar later, in 2009, kwam zijn wens in vervulling. Marcos trad in het seminarie als jongen van vijftien. “Intussen heb ik beide studies achter de rug – psychologie en theologie – en ben ik nu bezig aan mijn pastorale stage. Sommige delen van de studie zijn moeilijk, of je moet ze in een andere stad volgen, maar daar krijg je genoeg hulp. Van mijn ouders heb ik ook altijd de ondersteuning gekregen. Ze zijn er trots op dat ik voor het priesterschap heb gekozen.
In Brazilië is sprake van veel roeping bij de verschillende congregaties. In Guaçui heb ik drie vrienden die jezuïet priesters zijn en twee die diocesane werk verrichten. De congregatie van redemptoristen in Brazilië bestaat uit zeshonderd priesters.” Wat Marcos het meest interessant vindt aan Suriname is de grote diversiteit aan culturen. “Niet alleen buiten maar ook in de kerk ervaar ik het. Hiermee verbreed ik mijn horizon.”