Door Charles Chang –
Schrijfworkshop
Vijf tafels en evenveel stoelen stonden opgesteld. Een zesde tafel en stoel werden die ochtend nog haastig aangeschoven. Dit was het aantal dat deelnam aan de schrijfworkshop, een week geleden verzorgd in de kerk van Onze Lieve Vrouwe van Nazareth, beter bekend als de Braziliaanse kerk. Aan het lage maximum van acht dat ik voor mezelf had gesteld, ontbraken dus nog twee. Bovendien behoorden maar liefst vier van de zes deelnemers tot dezelfde parochie. Waar blijven de andere kerken en parochies? Persoonlijk denk ik niet dat dit te maken heeft met een gebrek aan activiteiten, want bij de meeste parochies is wel degelijk sprake van regelmatig levendige bezigheden. Zowel de sociale met een feestelijke tint als de sociale met een meer humaan karakter. Denk daarbij aan het pastoraal werk, ziekenbezoek, steun aan de armen enz. Allemaal onderwerpen die de moeite waard zijn om te publiceren. Een bestand van meer dan vijfendertigduizend e-mailadressen (lees: lezers) is niet weinig. Kan het liggen aan de vrees om te schrijven? De workshop geeft houvast, maar belangrijk is ook de follow-up of zo je het wilt, de begeleiding. Schrijven over je parochie informeert niet alleen het bisdom maar ook de katholieke gemeenschap, en wie weet komen ook anderen een keer naar je mooie kerk. Met mooie bedoel ik niet alleen het visuele uiterlijk, maar ook het goede dat komt van het menselijk hart: de liefde. Voor de mensen die niet in de gelegenheid waren gesteld om mee te doen aan de workshop is er een tweede datum, en wel op zaterdag 1 oktober a.s. Eveneens op dezelfde locatie. Hiervoor hebben zich al twee personen opgegeven.
Vrees en valkuilen
Van de zes deelnemers was Liesbeth Cairo de eerste die zich aanmeldde. ‘Ik had eerlijk gezegd geen verwachtingen. De flyer heb ik in een app ontvangen, met de vraag om te overwegen deel te nemen aan de workshop. Schrijven vind ik wel leuk, maar schrijven op commando (met een vastgesteld onderwerp, binnen een vastgestelde tijd) is toch andere koek. We zullen zien wat het wordt.’
De workshop was gesteld op vier uren (met pauzes), uiteindelijk werden het vijf. Toch had niemand aan het eind haast om naar huis te gaan. ‘Interessant en leerrijk,’ zei Rita Bakker terwijl ze haar tas inpakte. Niet alleen de verschillende schrijftechnieken, maar ook de begeleiding in het natraject spraken haar aan. ‘Daardoor lijkt de drempelvrees om te schrijven opeens minder.’
Beginnende schrijver Gwendolyn Moestro kende de drempels van het schrijven zoals grammatica, opbouw en analyses, maar dat er ook valkuilen bestaan, heeft ze in de workshop geleerd. ‘Mijn conclusie nu is dat de diepte van een verhaal afhangt van de manier hoe de schrijver het verhaal overbrengt. Het verhaal moet pakkend zijn en vooral beeldig om de aandacht van de lezer vast te houden.’
Vastleggen
Sandra Sijem participeerde met een mooi doel voor ogen. ‘Behalve voor de zichtbaarheid zorgt schrijven er ook voor dat de geschiedenis van onze parochie wordt vastgelegd. In 2019 hadden we een grote fundraisingsactiviteit. Een van de attracties daarbij was een hoekje met historie over onze parochie. Zo kwam ik bij het zoeken naar informatie krantenartikelen tegen die mij een beeld gaven over die tijd. Ik praat dan over de jaren dertig tot en met zeventig van de vorige eeuw. De verhalen klonken mij heel erg bekend, omdat mijn vader mij eerder hierover vertelde. Oma kende ook een paar. Verhalen zoals die over de moeder-overste van het internaat, de grote feesten en de leerrijke filmavonden. Ik kon me weer helemaal inleven en dat wil ik nu ook voor de generatie die volgt. Wanneer ze dan searchen op het net, zullen ze zien dat we een levende en actieve parochie hadden – vol vuur voor de Heer.’
OMHOOG Jaargang 66, editie 35, 4 september 2022
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Geef een reactie