Een zegen voor de St.-Jozefparochie Copieweg

By Melvin Mackintosh on 6 augustus 2021 • ( 0 )

Sandra Soegono-Sijem –

Toen ik het bericht over de wijzigingen in pastorale bediening van parochies las in Omhoog, ergens aan het begin van de maand juni, vroeg ik me gelijk af wat dit zou betekenen voor onze kleine parochie hier in de Copieweg. De pastorie is 12 jaren geleden gebouwd op initiatief van pater Marinus Nijsten o.m.i., destijds onze parochiepriester. Samen met parochianen, grotendeels in sambatan (samenwerking), werd de bouw aangepakt. En 12 jaren lang is het niet officieel bewoond geworden door priesters. Ze bleven wel een nachtje of een weekendje slapen, maar het werd nooit een vaste woonplaats. Ik heb me al die tijd afgevraagd wat Gods plan was met dit gebouw. Was het misschien vergooid geld? Het gebouw werd immers constant onderhouden en schoongemaakt. Ook de nutsvoorzieningen werden elke maand betaald.

Bouw van de pastorie van de Sint-Jozef Copieweg in 2009.

Er is nu een mooi vooruitzicht. Na zoveel jaren zullen priesters Copieweg als officiële woonplaats hebben. Per 1 augustus hebben de paters Fransiskus Mistrianto CM en Fransiskus Kebry CM officieel hun intrek genomen in de pastorie in de Copieweg. Dit is weer een bevestiging dat God zijn plannen uitwerkt op Zijn tijd, niet de onze. Nu zie ik in dat het geen vergooid geld was. Ik ben blij dat pater Nijsten de durf had om de pastorie te bouwen en de paters die er hun intrek nemen, hebben nu een goede plek om er te wonen en van hieruit hun missie voort te zetten. En ik denk terug aan die mensen die destijds hard gewerkt hebben om die pastorie te bouwen. Ik heb gelukkig wat foto’s kunnen vinden.

Als parochianen zien wij het als een zegen dat onze pastoors midden onder ons komen wonen. En wij merken reeds de verandering. Enkele weken geleden heeft pater het besluit genomen, dat indien hij aanwezig is, hij om 12 uur ‘s middags de bel zal luiden voor het Angelusgebed. De school is weer begonnen en een juf van de naast de kerk gelegen Sint-Ferdinandschool appte een van deze dagen met de vraag: “Is er iemand overleden, ik hoor de bel.” Ik zei: “Nee juf, het is tijd voor het Angelusgebed.” De juf was helemaal verrast. En je weet nooit: misschien dat de school deze traditie van het Angelus oppakt en het de kinderen leert. Wij heten pater Mistrianto en Kebry van harte welkom in onze gemeenschap en hopen dat zij zich er thuis zullen voelen.

OMHOOG Jaargang 65, editie 31, 1 augustus 2021