Door pater Ricardo Carvalho CSsR –
Johannes 6, 1-5
Wij christenen weten het allemaal. De zondagse eucharistie kan gemakkelijk een religieus toevluchtsoord worden dat ons behoedt voor een strijdig leven waarin we de hele week rondlopen. Het is verleidelijk om naar de mis te gaan om te delen in een religieuze ervaring die ons laat ontsnappen aan de problemen, spanningen en het slechte nieuws dat ons van alle kanten op de hielen zit.
Soms zijn we ons bewust van wat de waardigheid van de viering aantast, maar we maken ons minder zorgen over het vergeten van de eisen die het vieren van het avondmaal van de Heer met zich meebrengt. Het stoort ons als een priester zich niet strikt aan de rituele normen houdt, maar we kunnen de mis routinematig blijven vieren zonder te luisteren naar de oproepen van het evangelie.
Het gevaar is altijd hetzelfde: communiceren met Christus in de intimiteit van het hart zonder te denken aan communicatie met de broeders en zusters die lijden, het brood van de eucharistie delen en de honger negeren van miljoenen broeders en zusters die verstoken zijn van brood, gerechtigheid en toekomst.
De komende jaren zullen de effecten van de crisis veel erger worden dan nu. De cascade van maatregelen die ons worden opgelegd zonder aanspraak of vertraging, zal blijven leiden tot een onrechtvaardige ongelijkheid tussen ons. We zullen blijven zien hoe mensen die min of meer onze eigen status hebben, verarmd zullen worden totdat ze overgeleverd zijn aan een onzekere en onvoorziene toekomst.
We zullen van tevoren persoonlijk de immigranten kennen die verstoken zijn van gezonde hulp, mensen die ziek zijn zonder te weten hoe ze hun gezondheidsproblemen moeten oplossen of zonder medicijnen, mensen zonder toezicht, jongeren zonder een duidelijke toekomst… We zullen er niet omheen kunnen. Ofwel verharden we onze egoïstische gewoonten voor altijd ofwel laten we onszelf meer solidair leven.
De viering van de eucharistie te midden van een samenleving in crisis kan een plaats van gewetensbezwaren zijn. We moeten onszelf bevrijden van een individualistische cultuur om alleen in ons eigen belang te denken, en leren hoe we simpelweg menselijker kunnen zijn. De hele eucharistie is gericht op het scheppen van broederschap.
Het is niet normaal om elke zondag van het jaar naar het evangelie van Jezus te luisteren zonder op Zijn oproep te reageren. We kunnen de Vader niet om ons dagelijks brood vragen zonder te denken aan degenen die het moeilijk hebben. We kunnen geen gemeenschap met Jezus hebben zonder onszelf genereuzer en solidair te maken. We kunnen elkaar geen vrede schenken zonder bereid te zijn onze hand uit te strekken naar degenen die het meest alleen en weerloos zijn in deze crisis.
In gebed:
Gebed is ook een kwestie van levensdichtheid, van humanisme, van het activeren van gevoeligheid voor degenen die niemand hebben om hen te verdedigen; het is om te onthullen dat in onze borst een hart van oneindige liefde klopt, in staat om te trillen en ons te mobiliseren ten gunste van anderen. Bidden houdt in dat we ons afstemmen op Gods meedogende hart voor menselijke ellende.
Wat is als volgeling van Jezus uw logica in het licht van de sociale context van uitsluiting en ellende: het Koninkrijk of de neoliberale markt?
Armoede, ellende, honger… wekken ze bij u een heilige verontwaardiging of een ongezonde houding op?
Zijn de gebaren van delen en solidariteit een continu proces in uw leven?
Deze wekelijkse column is een overweging op de lezing van de zondag. Eerwaarde Ricardo de Carvalho CSsR is de parochiepriester van Maria Koningin van de Wereld (Latour) en St.-Franciscus (Livorno).
OMHOOG Jaargang 65, editie 30, 25 juli 2021
Categorieën:column, Overwegingen
OMHOOG 
Geef een reactie