Door pater Ricardo Carvalho CSsR –
Johannes 12, 20-33
We vinden in het evangelie weinig zinnen die zo uitdagend zijn als deze woorden die een overtuiging uitdrukken die echt van Jezus is: “In alle waarheid zeg Ik u: tenzij een tarwekorrel in de aarde valt en sterft, blijft hij slechts een enkele graankorrel; maar als hij sterft, levert hij een rijke oogst op”.
Het idee van Jezus is duidelijk. Met het leven gebeurt hetzelfde als met de tarwekorrel: het moet sterven om zijn hele energie vrij te maken en op een dag fruit te produceren. Als het niet doodgaat, blijft het op de grond liggen. Integendeel, als het sterft, keert het terug om zichzelf te voeden en nieuwe granen en nieuw leven met zich mee te brengen.
Met deze taal die zo grafisch en krachtig is, laat Jezus ons een glimp opvangen van het feit dat Zijn dood verre van een mislukking precies zal zijn wat Zijn leven vrucht zal geven. Maar tegelijkertijd nodigt hij Zijn volgelingen uit om volgens dezelfde paradoxale wet te leven: om leven te geven is het nodig om te sterven.
Je kunt geen leven genereren zonder je eigen leven te geven. Het is niet mogelijk om iemand in leven te helpen als je er niet klaar voor bent je uiterste best te doen voor anderen. Niemand draagt bij aan een rechtvaardigere en menselijkere wereld door vast te zitten aan zijn eigen welzijn. Niemand werkt serieus voor Gods regering en Gods gerechtigheid als hij niet bereid is de risico’s en afwijzingen, het conflict en de vervolging die Jezus heeft doorstaan op zich te nemen.
We besteden ons hele leven aan het vermijden van lijden en problemen. De welzijnscultuur dwingt ons om ons op de meest comfortabele en plezierige manier te organiseren. Het is het allerhoogste ideaal. Het is echter nodig om ook lijden en afwijzingen op ons te nemen, willen we dat ons leven vruchtbaar en creatief is. Hedonisme is geen mobiliserende kracht; obsessie voor ons eigen welzijn maakt ons klein.
We zijn eraan gewend te leven met onze ogen dicht voor het lijden van anderen. Het lijkt de meest intelligente en verstandige manier om gelukkig te zijn. Het is verkeerd. We slagen er zeker in om sommige problemen en hartzeer te vermijden, maar ons welzijn zal steeds lediger en onvruchtbaarder worden, onze religie steeds droeviger en egoïstischer. Ondertussen willen de onderdrukten en getroffenen weten of iemand om hun pijn geeft.
In gebed:
Als de tarwekorrel niet op de grond valt en niet sterft, wordt hij onvruchtbaar. De tarwekorrel moet zich overgeven, zichzelf begraven, verloren gaan… om vruchtbaar te zijn. Maak het leven van God dat al in je is los!
Voelt u weerstand in de kleine gebaren van elke dag of op de grote beslissende momenten in uw leven een doorlopend aanbod te doen ten gunste van het leven?
Is het u opgevallen dat de kern van de boodschap van het evangelie is om van het leven een voortdurende schenking uit liefde te maken? Bent u bereid deze ‘dood’ te aanvaarden om vollediger te leven?
Is uw christelijke praktijk teruggebracht tot het vervullen van riten, devoties, vrome praktijken… of komt die praktijk tot uiting in de ervaring van liefdevolle ontmoeting en dialoog met God en met andere mensen?
Deze wekelijkse column is een overweging op de lezing van de zondag. Eerwaarde Ricardo Carvalho CSsR is de parochiepriester van Maria Koningin van de Wereld (Latour) en St.-Franciscus (Livorno).
OMHOOG Jaargang 65, editie 12, 21 maart 2021
Categorieën:column, Overwegingen
OMHOOG 
Geef een reactie