Door pater Ricardo Carvalho CSsR –

Marcus 1, 40-45

Geluk is alleen mogelijk als we ons welkom en geaccepteerd voelen. Waar welkom ontbreekt, ontbreekt het aan het leven: ons wezen raakt verlamd, creativiteit droogt op. Daarom is een “gesloten samenleving een samenleving zonder toekomst, een samenleving die de hoop op het leven van de gemarginaliseerden doodt, en die uiteindelijk uit zichzelf instort” (Jurgen Moltmann).
Er zijn veel factoren die mannen en vrouwen in onze tijd uitnodigen om in gesloten en exclusieve kringen te leven. In een samenleving waar de onzekerheid toeneemt, is onverschilligheid of agressiviteit begrijpelijk, omdat ieder van ons probeert zijn kleine geluk te verzekeren naast degenen waarvan we denken dat ze onze gelijken zijn.

Mensen die zijn zoals wij, die denken en dezelfde dingen willen als wij, geven ons zekerheid. Aan de andere kant zorgen mensen die anders zijn, die iets anders denken, voelen en willen, ervoor dat we onrustig en angstig zijn.
Daarom groeperen naties zich in blokken die andere vijandig aankijken. Daarom zoekt ieder van ons zijn eigen hoek van veiligheid, die vriendenkring, gesloten voor degenen die niet van onze eigen toestand zijn.

We leven in de verdediging, steeds minder in staat om de afstanden te doorbreken om een vriendschapsband aan te nemen die openstaat voor alle mensen. We zijn eraan gewend geraakt om alleen degenen te accepteren die dicht bij ons staan. De rest tolereren we of bekijken we met onverschilligheid, voorzichtigheid en vooroordelen.
Naïef denken we dat als iedereen zich zorgen maakt over het veiligstellen van zijn klein stukje geluk, de mensheid zal blijven wandelen naar welzijn. En we merken niet dat we marginalisatie, isolatie en eenzaamheid creëren. En dat het in deze samenleving steeds moeilijker wordt om gelukkig te zijn.

Daarom heeft het gebaar van Jezus een speciale betekenis voor ons. Jezus maakt niet alleen de melaatse rein. Hij steekt zijn hand uit en raakt hem aan, waardoor vooroordelen, taboes en barrières van isolement en marginalisatie worden doorbroken die melaatsen uitsluiten van de gewone doorleefde ervaring. De volgelingen van Jezus moeten zich geroepen voelen om vriendschap te sluiten die openstaat voor de gemarginaliseerde sectoren van onze samenleving. Velen hebben een uitgestoken hand nodig om deze aan te raken.

Mediteren over gebed:
Om tactvol te bidden, moet je ook andere talen leren: de handen (groeten, knuffels, liefkozingen, applaus); de lippen (kussen, troost, aangename woorden); de ogen (glimlachen, tranen); het hart (gevoeligheid en genegenheid …)
Niemand raakt iemand van ver aan. Je zult God ook aanraken als je Hem benadert met een bezoek, een telefoontje, een bericht, een begroeting op straat, een gunst, een met liefde bewezen dienst, een vrijwilligersdienst …
Er zijn tempels die beroemd zijn om de liturgie van tactvol gebed: weeshuizen, ziekenhuizen, gevangenissen, periferieën, sanatoria, gestichten, sloppenwijken … Bezoek ze!
Voel u in uw gebed dicht bij iedereen. Raak alles aan. Streel al je herinneringen. Het is een fantastische manier om tot leven te bidden.

Deze wekelijkse column is een overweging op de lezing van de zondag. Eerwaarde Ricardo Carvalho CSsR is de parochiepriester van Maria Koningin van de Wereld (Latour) en St.-Franciscus (Livorno).

De lezingen van de zondag vindt u hier.

OMHOOG Jaargang 65, editie 07, 14 februari 2021

Categorieën:column, geloof en leven, Overwegingen

Tags: column, druppels liefde, Overwegingen, Ricardo Carvalho CSsR, Weekblad Omhoog