Door pater Ricardo Carvalho CSsR –
Deze wekelijkse column is een overweging op de lezing van de zondag. Eerwaarde Ricardo Carvalho CSsR is de parochiepriester van Maria Koningin van de Wereld (Latour) en St.-Franciscus (Livorno).
Marcus 13, 33-37
Het is niet altijd ontmoediging die de hoop in ons vernietigt en het verlangen om elke dag vol leven te blijven wandelen. Integendeel, men zou kunnen zeggen dat de hoop bijna altijd in stilte en bijna zonder dat we het weten, in ons wordt uitgedoofd.
Misschien verliest ons leven, zonder dat we het merken, kleur en intensiteit. Beetje bij beetje lijkt het erop dat alles zwaar en saai begint te worden. We doen min of meer wat we moeten doen, maar het leven “vult” ons niet.
Op een dag zien we dat echt geluk uit ons hart aan het verdwijnen is. We zijn niet langer in staat om te genieten van het goede, het mooie en de grootsheid van het bestaan.
Beetje bij beetje is alles gecompliceerder geworden. Misschien verwachten we niet langer iets geweldigs van het leven of van wie dan ook. We geloven zelfs niet meer in onszelf. Alles lijkt ons nutteloos en zonder veel betekenis.
Bitterheid en een slecht humeur nemen ons gemakkelijker naarmate de tijd verstrijkt. We zingen niet meer. Van onze lippen komt niets anders dan gespannen glimlachen. Het is een tijdje geleden dat we het juiste gebed hadden.
Misschien merken we droevig op dat ons hart verhard is geworden en dat we vandaag nauwelijks om iemand geven. We zijn niet in staat degenen die we elke dag op onze reis ontmoeten te verwelkomen en ernaar te luisteren, en we weten alleen hoe we moeten klagen, veroordelen en in diskrediet brengen.
Beetje bij beetje zijn we vervallen in scepsis, onverschilligheid of een “allesomvattende luiheid”. Elke keer met minder energie voor iets dat echte inspanning en zelfontplooiing vereist, willen we geen nieuwe risico’s meer nemen. Het is het niet waard. Bezorgd over veel dingen die ons belangrijk leken, ontsnapt het leven aan ons. We zijn van binnen oud geworden en er staat iets in ons op het punt te sterven. Wat kunnen we doen?
Het eerste is om wakker te worden en onze ogen te openen. Al deze symptomen zijn een duidelijke aanwijzing dat ons leven slecht gefundeerd is. Dat slechte gevoel dat we hebben, is het alarm dat in ons is afgegaan.
Er gaat niets verloren. We kunnen niet ineens een goed gevoel over onszelf hebben, maar we kunnen wel reageren. We moeten ons afvragen wat we de laatste tijd hebben verwaarloosd, wat we moeten veranderen, waaraan we meer aandacht en tijd moeten besteden. Jezus’ woorden zijn tot ons allemaal gericht: “Word wakker”. Misschien moeten we vandaag nog een beslissing nemen.
Gebed:
Heer Jezus, moge ik waakzaam op u wachten, volhardend in liefde en vol hoop door u verwelkomd te worden.
Categorieën:column
OMHOOG 
Geef een reactie