Door pater Martin Noordermeer –
Er was er eens een kraai die in de bossen leefde. Hij was blij met zijn vrijheid en zwierde heerlijk op de thermiek en windvlagen door de lucht. Hij was gelukkig en wenste niets anders dan zijn vrije leven hoog in de lucht. Maar op een dag zag de kraai een prachtige, witte duif. De duif was zo mooi, wit, elegant en sierlijk. Toen ging de kraai zich vergelijken met de duif en vond dat hij zelf zo donker, saai en somber was met zijn zwarte veren. Hij kreeg een minderwaardigheidscomplex toen hij zich vergeleek met de mooie witte duif. Hij vloog naar hem toe en ging naast hem op de grote tak van de dennenboom zitten en zei:
Kraai: “Mijn duifje, je bent zo mooi, en je kunt zo sierlijk op een grote tak neerstrijken. Je moet wel de mooiste en gelukkigste vogel ter wereld zijn.”
Duif: “Dat dacht ik ook, maar toen ik eens neerstreek op een dennentak waar een roodborstje zat, kreeg ik een minderwaardigheidscomplex. Het roodborstje had zo’n mooie, rode borst. Ik werd jaloers en voelde me ongelukkig.”
De kraai ging op zoek naar het roodborstje en ging toen naast hem op de tak zitten en zei:
Kraai: “Roodborstje, wat ben je toch mooi met je mooie rode borst. Het is gewoon een sieraad, zo mooi zie je eruit. Geweldig. Je moet wel de mooiste en gelukkigste vogel ter wereld zijn.”
Roodborstje: “Dat heb ik ook lang gedacht en ik was erg trots op mijn rode borst tot ik op een gegeven moment boven de dierentuin vloog en daar de pauw zag. De pauw was daar aan het pronken met zijn prachtige verenpracht en vele mensen stonden toe te kijken en bewonderden de prachtige pauw. Ik kreeg een minderwaardigheidscomplex. Ik werd jaloers. Ik voelde me niet meer zo’n mooie vogel en werd ongelukkig.”
Toen vloog de kraai naar de dierentuin om de pauw te ontmoeten. Maar er stonden veel mensen voor de kooi waar de pauw opgesloten was om door de mensen bewonderd te worden. Toen de dierentuin gesloten was en de mensen verdwenen waren, ging de kraai naar de pauw toe en zei:
Kraai: “Pauw, wat ben je mooi. Ik heb je prachtige verenpracht gezien met de vele verblindende kleuren en de mensen die vol bewondering naar jou stonden te kijken. Je moet wel de mooiste en gelukkigste vogel ter wereld zijn.”
De pauw zuchtte en zei:
Pauw: “Ik dacht dat ik de mooiste en gelukkigste vogel ter wereld was, maar toen ze mij in een kooi plaatsten omdat ik zo mooi ben en door de mensen bewonderd kan worden, vond ik dat erg! Ik ben ongelukkig. Soms kijk ik naar de lucht en als ik dan de kraaien zie die daarboven in de lucht in het zwerk rondvliegen en zweven, dan wil ik liever een kraai zijn. Ik denk dat de kraai de gelukkigste vogel ter wereld is.”
Door ons zelf steeds te vergelijken met anderen vergeten we hoe gezegend we zijn door God en dat we blij moeten zijn met datgene wat we hebben wat we zelf zijn. Het geheim van het geluk is om dankbaar te zijn voor wat we hebben en wat we zijn en niet moeten verlangen naar de dingen die we niet hebben of niet kunnen zijn. (Traduit du français)
OMHOOG Jaargang 64, editie 44, 8 november 2020
Categorieën:geloof en leven
OMHOOG 
Geef een reactie