door pater Ricardo Carvalho CSsR –
Deze wekelijkse column is een overweging op de lezing van de zondag. Eerwaarde Ricardo Carvalho CSsR is de parochiepriester van Maria Koningin van de Wereld (Latour) en St.-Franciscus (Livorno).
Matteüs 22, 1-14
Jezus kende heel goed het harde en eentonige leven van de landarbeiders. Hij wist hoe ze wachtten op de komst van de sabbat om zichzelf van hun werk te “bevrijden”. Hij zag ze genieten van feesten en bruiloften. Welke ervaring zou voor die mensen vreugdevoller kunnen zijn dan uitgenodigd te worden voor een banket en met hun buren aan tafel te kunnen zitten om een bruiloftsfeest te delen?
Gedreven door zijn ervaring met God, begon Jezus op een verrassende manier tot hen te spreken. Het leven is niet alleen dit leven van werk en zorgen, lijden en hartzeer. God bereidt een laatste feest voor alle zonen en dochters van God. God wil dat we allemaal samen met Hem rond dezelfde tafel zitten en voor altijd van een volledig gelukkig leven genieten.
Jezus was niet tevreden om zo over God te praten. Zelf nodigde Hij iedereen aan zijn tafel uit en at Hij zelfs met zondaars en ongewensten. Hij wilde voor alle mensen Gods grote uitnodiging zijn voor het laatste feest. Hij wilde zien dat ze zijn oproep met vreugde zouden ontvangen en onder allen een vriendelijker en broederlijker klimaat zouden creëren dat hen voldoende zou voorbereiden op het laatste feest.
Wat is er met deze uitnodiging gebeurd? Wie kondigt het aan? Wie hoort het? Waar vind je nieuws van dit feest? Tevreden over ons eigen welzijn, doof voor alles wat niet over onze eigen belangen gaat, geloven we niet dat we God nodig hebben. Zijn we niet beetje bij beetje gewend om te leven zonder een laatste hoop nodig te hebben?
In Mattheüs’ gelijkenis zegt de koning tegen zijn dienaren dat degenen die land en bedrijven hebben de uitnodiging afwijzen: “Ga naar het hoofdkruispunt en nodig iedereen uit die je kunt vinden om naar de bruiloft te komen”. De volgorde is ongehoord, maar weerspiegelt wat Jezus voelt. Ondanks zoveel afwijzing en minachting komt er toch een feestje. God is niet veranderd. We moeten blijven uitnodigen.
Maar wat nu het beste is, is naar het “kruispunt” te gaan waar zoveel verloren mensen passeren, zonder land of bedrijf, degenen die niemand ooit heeft uitgenodigd voor een feest. Ze kunnen deze uitnodiging als geen ander begrijpen. Ze kunnen ons herinneren aan de laatste noodzaak die we van God hebben. Ze kunnen ons hoop leren.
Mediteren over gebed
Nieuw leven is het accepteren van wat kwetsbaar en beperkt is in onszelf (ons kruispunt). Er is geen opkomst naar het licht zonder de acceptatie en het oversteken van onze schaduw.
Categorieën:column, Overwegingen
OMHOOG 
Geef een reactie