Zomaar op bezoek

By Melvin Mackintosh on 7 oktober 2020 • ( 0 )

Door eerwaarde Kenneth Vigelandzoon –

Niets gebeurt of het is Gods vinger. Na een paar keer moeten uitstellen kon en mocht ik eindelijk weer een bezoekje brengen aan Wageningen. Samen met Henoch, Denilson, Anatol en Hermando – jongelui die zich aan de Heer en Zijn huis hebben toegewijd – ging ik op bezoek bij de familie Edwards. Wij beschikten over een benedenwoning waar wij in gerieflijke sfeer konden verblijven. De gastheer was Marvin Edwards. We zijn flink verwend geworden door ma Edwards, nou a vrouw set’ un’ kon. Voetballen en zwemmen in de Nickerierivier, kaartspel en 4 op een rij en de maskita’s in de vooravond zorgden voor onvergetelijke dagen. Niets van lockdown gemerkt. Ha, ha, ha, Wageningen is in een natuurlijke lockdown. Wij gingen per boot naar het inheemse dorp Cupido waar het bisdom vroeger een kerk had staan. De kerk bestaat niet meer. Er wonen slechts 2 gezinnen in het dorp.
Rustgevend en zonder dat het saai werd, gingen wij de zondag tegemoet. Met toestemming van de pastoor van Wageningen, eerwaarde Rudi Wong Loi Sing, mocht ik voorgaan in de dienst. Spannend wie zou er komen, want het is al heel lang geleden dat er een viering was, door de hele coronasituatie. Nou, men heeft Gods huis niet verlaten. Het werd een mooie balans van volwassen mannen en vrouwen en kids. Er werd flink gezongen, het was zalig de Heer te danken op deze sonde mamanten. Bedankt parochianen! Twee van ons gezelschap waren misdienaars en mochten meedienen. Na de dienst brachten wij communie aan huis onder leiding van broeder Marvin. Het was een heel leuke actie. Wat zijn die bigi sma’s schatjes, geweldige getuigenissen hebben zij gegeven. Ik mocht ook het huis van een politieagente inzegenen. Deze politieagente was in haar kinderjaren misdienette geweest, hoe kon ik dan weigeren?
Bij de kerk teruggekeerd kregen we lekkere broodjes en cola, oooo ay, den sma verwen unu. Ik mocht ook kennismaken met familie van mij van vaderskant, tante Blinker-Lynch. Mi stel mi aan, noh. Lekker is maar één vinger lang. Rond 15.30 uur gingen wij terug naar Paramaribo maar niet zonder een stop te maken bij de dijk in Coronie en op de Coppenamebrug. De jongelui leken wel fotomodellen, den foto sa den meki. Daarna was het fullspeed, want we moesten voor Toki’s tijd thuis zijn. Ieder was er veilig en wel. Bedankt familie Edwards, bedankt gastvrije parochianen, te wan tra leisi.

OMHOOG Jaargang 64, editie 38, 27 september 2020