Verschillende kerken in de bisdommen en aartsbisdommen van het Caribisch gebied zijn weer open als gevolg van de versoepeling van de COVID-19-maatregelen door hun overheden. Langzaam maar gestaag komt ook de geloofsgemeenschap weer naar de heilige missen in wat we noemen het nieuwe normaal: handen ontsmet, handsanitizer bij de hand, neus- en mondkapje op. Hieronder een verzameling van indrukken, opgetekend door de communicatieafdeling van de Antilliaanse bisschoppenconferentie (AEC).
Mgr. William John-Lewis (bisdom Roseau)
De woorden van Psalm 122 bleven hangen in mijn oren: Ik was verheugd toen ik hen hoorde zeggen: Laat ons gaan naar het huis van de Heer. De dag was eindelijk aangebroken dat ik weer kon zijn met mijn zondagse gemeente en wij samen onze stem zouden verheffen in lof aan onze God; dat we een blik konden werpen op elkaar met een hart open voor het Woord van God, met een brandend verlangen om te delen in het aanbieden van het offer en het ontvangen van de heilige communie.
Toen het intredelied werd aangeheven en het zingen van de mensen de kerk vulde, werd mijn hart overwelmd met diepe dankbaarheid. Dank U Heer, we zijn weer bij elkaar gekomen, de echte genezing van deze pandemie is eindelijk begonnen. Ik besefte op dat moment hoe enorm belangrijk het is voor het Lichaam van Christus om verenigd te zijn in een plaats, hoe krachtig het is als Gods mensen samenkomen om hun geloof tot uiting te brengen, hoe noodzakelijk, hoe verheffend het is om bij elkaar te komen als een gemeenschap van gelovigen. En daar stond ik dan als de spirituele leider van de gemeenschap om haar voor te gaan in aanbidding. Wat een voorrecht! Wat een geschenk! Wat een eer! Er waren nieuwe protocollen – ontsmetten en het dragen van maskers, fysieke afstand nemen – maar deze mochten de spirit van de gemeenschap niet temperen.
Als priester van meer dan 30 jaar heb ik altijd het vieren van de zondagse liturgie als een van mijn belangrijkste diensten aan de Kerk beschouwd, een tijd voor het bouwen van mijn eigen geloof en dat van mijn volk. En zo, tijdens de maanden voorafgaand aan de heropening van de kerk rouwde ik om het verlies van dat gekoesterde moment: ik treurde zoals men treurde bij het verlies van een enig kind, ik kwijnde en verlangde naar de dag dat ik weer mijn rechtmatige plaats zou vinden in het voorgaan van de aanbiddende gemeenschap. De dag was eindelijk aangebroken en de psalmist gaf me de woorden om mijn vreugde te uiten: Ik was verheugd toen ik hen hoorde zeggen: Laat ons gaan naar het huis van de Heer, te midden van kreten van blijdschap en dankbaarheid.
Richard Wilson (bisdom Montego Bay)
Het is al ongeveer twee weken dat de kerken hier de diensten hebben hervat. Er mogen nu meer dan 10 personen aanwezig zijn, maar men moet zes voet afstand houden, het is geweldig. De Heilige Moeder Kerk is vol van liefde en niet in staat om in een fysieke ruimte contact te maken, was echt triest voor mij. Echter, sinds de aankondiging begon ik als jongere in mijn kerk na te denken over het belang van de Kerk, de familie van liefde die bidt en in gemeenschap samenkomt, hoe echt belangrijk het is om lijfelijk te participeren in een viering met de fysieke aanwezigheid van onze Heer Jezus Christus.
De maanden weg uit de buurt van de kerk waren erg moeilijk, maar het heeft ook ons geleerd hoe belangrijk technologie is en hoe deze gebruikt kan worden om mensen en gezinnen te verbinden die ver uit elkaar liggen. Nu we samen kunnen zijn op een plaats, hoewel nog niet in staat te delen met eenieder op hetzelfde moment, ben ik zelfbewuster van het hebben van een sterkere relatie met mijn medebroeders en -zusters in geloof en het hebben van een sterker geloof in God. Dus kort samengevat, ik ben echt blij en dankbaar om terug te zijn in de kerk om mijn geloof te beleven in een traditionele en plechtige manier met mijn geliefde kerkfamilie.
Noleen Azille (bisdom St.-John’s Basseterre)
De rijke symboliek is in overvloed wanneer we kerken heropenen. Een toegangsbewijs tot de heilige mis is een verbintenis om tijd door te brengen met de Heer. Bij binnenkomst worden niet alleen onze handen ontsmet, maar ook onze geest en ons hart. Breng het eenvoudige offer te midden van banenverlies. Het dragen van maskers daagt ons uit om onze mond dicht te houden, te luisteren en na te denken over Gods Woord. Verwijder het masker en sta nederig en hongerig voor de eucharistie. De vieringen onder de nieuwe richtlijnen voor de veiligheid zijn niet comfortabel of leuk, maar het is het offer.
Jeanne Latour (aartsbisdom Fort-de-France)
Tijdens de lockdown zegende onze pastoor de gemeenschap elke zaterdagavond en zondagochtend aan het einde van zijn eigen vieringen. Ik kreeg de genade om namens de parochie te mogen deelnemen in twee of drie van deze vieringen met kleine groepen. Toch was ik erg blij om terug te gaan naar de kerk in gemeenschap, blij om de gezichten van mijn pastoor en mijn broers en zussen weer te zien. Maar tegelijkertijd triest om het gemis van anderen die, net als mijn moeder, oud zijn of tot een andere risicogroep behoren, degenen die het masker niet kunnen dragen en de voorkeur geven om te wachten tot het einde van de sanitaire regels, degenen die gevallen zijn voor vieringen via de computer of de smartphone… en ook de kinderen. Ja, het is goed om onze kerken opnieuw open te hebben en te leven met de gebeden, het gezang en de liefde van de gelovigen, vooral op zondag, de dag des Heren. Maar ik denk dat het enige tijd zal duren voordat we teruggaan naar de situatie van voor de lockdown.
OMHOOG Jaargang 64, editie 27, 12 juli 2020
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Geef een reactie