Bijzondere urbi et orbi

By Melvin Mackintosh on 14 april 2020 • ( 0 )

Wielfred T. Tjin A Tam –

Op vrijdag 27 maart jl. hield paus Franciscus een bijzondere urbi et orbi. Haast heel de wereld was aan de buis gekluisterd en op social media om getuige te zijn en te horen wat paus Franciscus zou zeggen over de situatie in de wereld door het coronavirus. Paus Franciscus mediteerde over het kalmeren van de storm uit het evangelie volgens Marcus vanaf de trappen van de St.-Pietersbasiliek. Ik heb geprobeerd de medidatie van de paus te vertalen voor ons allen.

Bang en verloren
Toen het avond was. (Mk 4,35). De evangeliepassage begint op deze manier. Al weken is het avond. Het is donker geworden over onze pleinen, onze straten en onze steden; het heeft ons leven overgenomen en alles gevuld met een oorverdovende stilte en een verontrustende leegte; alles stopt als het voorbijgaat; we voelen het in de lucht, we merken het in de gebaren van mensen, hun blikken verraden ze. We zijn bang en verloren. Net als de discipelen in het evangelie worden we overrompeld door een onverwachte, turbulente storm. We realiseren ons dat we in dezelfde boot zitten: we zijn allemaal kwetsbaar en gedesoriënteerd, maar tegelijkertijd belangrijk en nodig, we zijn allemaal geroepen om samen te roeien, ieder van ons heeft de ander nodig om te troosten. Op deze boot … zijn we allemaal. Net zoals die discipelen, die angstig met één stem spraken en zeiden: We gaan verloren. (vs. 38), zo realiseren we ons ook dat we niet aan onszelf kunnen blijven denken, maar alleen samen kunnen we dit doen.

Geeft u niet om mij?
In dit verhaal zijn we gemakkelijk te herkennen. Wat moeilijker te begrijpen is, is Jezus’ houding. Terwijl zijn discipelen gealarmeerd en wanhopig zijn, staat Hij in de achtersteven, in het deel van de boot dat als eerste zinkt. En wat doet Hij? Ondanks de storm slaapt Hij stevig door, vertrouwend op de Vader. Dit is de enige keer in de evangeliën dat we Jezus zien slapen. Als hij wakker wordt, nadat Hij de wind en het water heeft gekalmeerd, wendt Hij zich met verwijtende stem tot de discipelen: Waarom ben je bang? Heb je geen geloof? (v.40)
Laten we proberen het te begrijpen. Waaruit bestaat het gebrek aan geloof van de discipelen in tegenstelling tot Jezus’ vertrouwen? Ze bleven maar in Hem geloven; in feite riepen ze Hem op. Maar we zien hoe ze Hem aanroepen: Leraar, maakt het u niet uit of we omkomen? (v.38). Maakt het u niet uit: ze denken dat Jezus niet in hen geïnteresseerd is, niet om hen geeft. Een van de dingen die ons en onze families het meeste pijn doet, wanneer we het horen, is: Geeft u niet om mij? Het is een uitdrukking die stormen in ons hart verwondt en loslaat. Het zal Jezus ook hebben geschokt. Omdat Hij meer dan wie dan ook om ons geeft. Inderdaad, als ze Hem eenmaal hebben geroepen, redt Hij Zijn discipelen van hun ontmoediging.

Niet in staat
De storm legt onze kwetsbaarheid bloot en onthult die valse en overbodige zekerheden waarop we onze dagelijkse schema’s, onze projecten, onze gewoonten en prioriteiten hebben gebouwd. Het laat ons zien hoe we de dingen die ons leven en onze gemeenschappen voeden, ondersteunen en versterken saai en zwak hebben gemaakt. De storm legt al onze voorverpakte ideeën en vergeetachtigheid bloot van wat de ziel van onze mensen voedt; al die pogingen die ons verdoven met manieren van denken en doen, die zogenaamd ons redden, maar in plaats daarvan niet in staat blijken te zijn om ons in contact te brengen met onze wortels en de herinnering levend te houden aan degenen die ons zijn voorgegaan. We ontnemen onszelf de antistoffen die we nodig hebben om tegenslag het hoofd te bieden.
In deze storm is de façade van die stereotypen waarmee we onze ego’s hebben gecamoufleerd – altijd bezorgd over ons imago – weggevallen, waardoor opnieuw het gezegende, gemeenschappelijke behoren is onthuld, waarvan we niet kunnen worden beroofd: ons toebehoren als broers en zussen.

Heb je geen geloof?
Waarom ben je bang? Heb je geen geloof? Heer, Uw woord vanavond valt ons op en beschouwt ons allemaal. In deze wereld waar U meer van houdt dan wij, zijn we razendsnel doorgegaan, voelen we ons krachtig en kunnen we alles. Hebzuchtig naar winst lieten we ons verstrikt raken in dingen en door haast weggelokt. We stopten niet bij uw verwijt aan ons, we werden niet wakker geschud door oorlogen of onrecht over de hele wereld, noch luisterden we naar de roep van de armen of van onze zieke planeet. We gingen hoe dan ook door en dachten dat we gezond zouden blijven in een zieke wereld. Nu we in een stormachtige zee zijn, smeken we u: Word wakker, Heer!
Waarom ben je bang? Heb je geen geloof? Heer, U roept ons, roept ons tot geloof. Word bekeerd! Keer met heel uw hart naar Mij terug. (Joël 2,12). U vraagt ons om deze tijd van beproeving te grijpen als de tijd van het kiezen.

Opdat zij allen een zijn
Het is niet de tijd van Uw oordeel, maar van ons oordeel: een tijd om te kiezen wat ertoe doet en wat voorbijgaat, een tijd om te scheiden wat nodig is en wat niet. Het is een tijd om ons leven weer op de rails te krijgen met betrekking tot U Heer, en anderen. We kunnen voor de reis naar zoveel voorbeeldige metgezellen kijken, die hoewel bang hebben gereageerd door hun leven te geven. Dit is de kracht van de Geest die is uitgestort en gevormd in moedige en genereuze zelfverloochening. Het is het leven in de Geest dat kan verlossen, waarderen en demonstreren hoe ons leven door gewone mensen – vaak vergeten mensen – wordt verweven en ondersteund; mensen die niet in de krantenkoppen en tijdschriften verschijnen, noch op de grote catwalks van de laatste show, maar die ongetwijfeld in deze dagen de beslissende gebeurtenissen van onze tijd schrijven: artsen, verpleegsters, supermarktmedewerkers, schoonmakers, verzorgers, vervoerders, ordehandhavers, vrijwilligers, priesters, religieuze mannen en vrouwen en nog vele anderen die hebben begrepen dat niemand zelfredding bereikt. In het licht van zoveel lijden, waar de authentieke ontwikkeling van onze volkeren wordt beoordeeld, ervaren we het priesterlijke gebed van Jezus: Opdat zij allen een zijn. (Joh 17,21). Hoeveel mensen oefenen elke dag geduld uit en bieden hoop, en zorgen ervoor dat ze geen paniek zaaien, maar een gedeelde verantwoordelijkheid dragen. Hoeveel vaders, moeders, grootouders en leraren laten onze kinderen in kleine dagelijkse gebaren zien hoe ze een crisis het hoofd kunnen bieden en erdoorheen kunnen navigeren door hun routines aan te passen, hun blik op te heffen en het gebed te bevorderen. Hoevelen bidden, offeren en bemiddelen voor het welzijn van allen. Gebed en stille dienst: die zijn onze zegevierende wapens.

Paasgeloof aanwakkeren
Waarom ben je bang? Heb je geen vertrouwen? Geloof begint wanneer we ons realiseren dat we redding nodig hebben. We zijn niet zelfvoorzienend; door onszelf botsen we: we hebben de Heer nodig zoals oude zeevaarders de sterren nodig hadden. Laten we Jezus uitnodigen in de boten van ons leven. Laten we onze angsten aan Hem overdragen, zodat Hij ze kan overwinnen. Net als de discipelen zullen we ervaren dat er met Hem aan boord geen schipbreuk zal zijn. Omdat dit Gods kracht is: alles wat ons overkomt tot het goede keren, zelfs de slechte dingen. Hij brengt rust in onze stormen, want met God sterft het leven nooit.
De Heer vraagt het ons en nodigt ons te midden van onze storm uit om die solidariteit en hoop te tonen die deze uren kracht, steun en betekenis kunnen geven, wanneer alles lijkt te spartelen het opnieuw tot leven te wekken en in praktijk te brengen. De Heer ontwaakt om ons paasgeloof weer wakker te maken en te doen herleven. We hebben een anker: door Zijn kruis zijn we gered. We hebben een roer: door Zijn kruis zijn we verlost. We hebben hoop: door Zijn kruis zijn we genezen en omarmd, zodat niets en niemand ons kan scheiden van Zijn verlossende liefde.

Omarm het kruis
Te midden van isolatie wanneer we lijden aan een gebrek aan tederheid en kansen om elkaar te ontmoeten en we het verlies van zoveel dingen ervaren, laten we nogmaals luisteren naar de verkondiging die ons redt: Hij is opgestaan en leeft door aan onze kant. De Heer vraagt ons vanaf Zijn kruis om het leven dat ons wacht te herontdekken, om te kijken naar degenen die naar ons kijken, om de genade die in ons leeft te versterken, te herkennen en te koesteren. Laten we de wankelende vlam (zie Jes. 42, 3) die nooit hapert niet doven, en laten we de hoop nieuw leven inblazen.
Het omarmen van Zijn kruis betekent het vinden van de moed om alle ontberingen van de huidige tijd te omarmen, waarbij we onze gretigheid naar macht en bezittingen even opgeven om ruimte te maken voor de creativiteit die alleen de Geest kan inspireren. Het betekent de moed vinden om ruimtes te creëren waar iedereen kan herkennen dat ze geroepen zijn, en om nieuwe vormen van gastvrijheid, broederschap en solidariteit toe te staan. Door Zijn kruis zijn we gered om hoop te omarmen. De Heer omarmen om hoop te omarmen: dat is de kracht van geloof, dat ons van angst bevrijdt en ons hoop geeft.

Waarom ben je bang? Heb je geen vertrouwen? Beste broeders en zusters, vanaf deze plek die vertelt over het rotsvaste geloof van Petrus, zou ik vanavond u allen aan de Heer willen toevertrouwen, op voorspraak van Maria, Volksgezondheid en Ster van de stormachtige Zee. Van deze zuilengalerij die Rome en de hele wereld omarmt, moge Gods zegen op u neerkomen als een troostende omhelzing. Heer, moge U de wereld zegenen, ons lichaam gezond maken en ons hart troosten. U vraagt ons om niet bang te zijn. Maar ons geloof is zwak en we zijn bang. Maar U Heer, laat ons niet over aan de genade van de storm. Vertel ons nog eens: Wees niet bang. (Mt 28: 5). En wij, samen met Petrus werpen al onze zorgen op U, omdat U om ons geeft. (vgl.1Pet.5, 7).

OMHOOG Jaargang 64, editie 13, 5 april 2020