Rosanda Courtar –

Maria Koningin van de Wereld
Op zondag 18 augustus was diaken Vincent de Haas met zijn echtgenote Margriet te gast bij de r.-k. parochie Maria Koningin van de Wereld in Latour. Het diakenechtpaar De Haas maakte deel uit van de delegatie uit bisdom Breda die voor een week bij de diakens in bisdom Paramaribo op bezoek was. Op die 18 augustus zijn ook de andere delegatieleden, 4 diakens, waarvan 3 met hun echtgenote, een priester en hun delegatieleider allen op bezoek geweest in een andere parochie. Ik had de eer diaken De Haas, diens vrouw, diaken Karsters en diens vrouw te spreken waarvan ik graag verslag doe. Diaken De Haas is afkomstig uit de r.-k. parochie in Teteringen; een kerkgemeenschap bestaande uit 4 kerken waarbij vrijwilligers de werkzaamheden ondersteunen.

Waarom dit bezoek?
Twee jaar geleden gingen 3 Surinaamse diakens, diaken Karsters, diaken Lito Alantee en diaken Sonny Waterberg, naar Nederland voor een studie- en een uitwisselingsbezoek. Ze vertoefden er 2 weken, waarbij zij diakens en priesters in Breda ontmoetten en met hen diverse sessies hadden. Een van de diakens aldaar was diaken Vincent de Haas. Hij vertelde het volgende: ‘Ik vergezelde de Surinaamse diakens. Reeds toen werd afgesproken dat de groep uit Nederland een tegenbezoek zou brengen aan Suriname. In de week van 5 augustus jl. was het dan eindelijk zover. Het was de bedoeling om de gelegenheid te krijgen om als kerk te groeien naar elkaar, om te zien hoe de kerk in Suriname is georganiseerd en om elkaar te bemoedigen, te zien wat wij voor elkaar kunnen betekenen. Want ondanks het feit dat Nederland een oceaan verder ligt, kunnen wij elkaar toch stimuleren en helpen.’

Waarom ook echtgenoten van de diakens?
Margriet de Haas: ‘Het was voor ons een kans om als vrouw van een diaken wat meer betrokken te worden. Je deelt veel met elkaar, maar als vrouw van een diaken heb je ook je eigen leven. Ik ben druk met mijn werk, Vincent ook. Je deelt veel, maar een week lang met een groep Nederlandse diakens en hun vrouwen optrekken kom je in het gewone leven niet makkelijk aan toe, laat staan dat je in een ander land met de diakens daar en hun vrouwen mag optrekken. Dat is een kans waar ik ‘ja’ op zei.’

Heeft het bezoek voldaan aan de verwachtingen?
Diaken De Haas: ‘Ik denk zelfs een beetje meer. Wij hebben maandag gesproken over het diakenambt, over gebruik van moderne media in de evangelisatie, we hebben samen wat projecten bezocht. Vrijdag was een bijzondere dag. Toen hebben wij over beelden van de kerk gesproken. Wat voor beeld hebben wij van de kerk? En wat is jouw plaats in die kerk? Waar neem jij jouw plaats in? Dat heeft ons allen heel diep geraakt en dat heeft meer gebracht dan ik gedroomd had. Ik denk dat het praten over die kerkbeelden echt het hoogtepunt was, dat het bezoek nog een stuk diepgaander maakte. En iedereen was daarvan onder de indruk.’

Was dat ook zo voor u?
Margriet de Haas: ‘Ja! Want hoe wij tegen de kerk aankijken, geeft ons ook aan waar wij het zwaartepunt van onze activiteiten moeten leggen. Is de kerk voor mij vooral het instituut met de hiërarchie en moeten wij vooral het instituut overeind houden of gaat het om een kerk waarin wij, wie dan ook, leerling zijn? Dat maakt heel erg uit. Want je hoort van alle diakens dat de agenda’s behoorlijk vol lopen en dat er met steeds minder mensen hetzelfde moet worden gedaan. Het is niet meer vanzelfsprekend dat mensen komen en het werk doen in de kerk. Dus hoe doe je dat dan? Dan is het goed om eens een keer samen te kunnen nadenken over wat wij willen: wat ons doel is en waaraan we dus prioriteit geven. En het is heel mooi dit met diakens te doen van wie de situaties ogenschijnlijk heel verschillend zijn, maar ook heel veel overeenkomen. En dat doet je goed. Dat ondersteunt.’

Hoe is het om vrouw van een diaken te zijn?
Margriet de Haas: ‘Dat is ook heel mooi, dat we dat hebben kunnen delen. Ik denk soms wel: of je nou vrouw bent van een diaken of vrouw van een traumachirurg… als je een geroepene bent, en dat kan ik beamen, dan kost dat veel energie en veel tijd. Als je de echtgenote bent, dan moet je daar op de een of andere manier mee weten om te gaan. Als hij moet gaan is er geen discussie, bijvoorbeeld als er iemand is overleden. Dan maakt het niet uit of het maandagochtend is of vrijdagavond. Soms is het heel lastig als dat gebeurt op het moment dat je net een weekendje weg wilt. Dan moet hij soms nog een half uur overleggen over wat er moet gebeuren voor je weg kunt. Ik zie dit alles als een meerwaarde. Het verrijkt je leven enorm. Als ik geen diakenvrouw was, zou ik ook niet hier zijn nu. Dienstbaar zijn is geven en nemen.’

Wat vindt u van de kerk in Latour?
Diaken De Haas: ‘Wat ik bijzonder vind is dat men, net als in Nederland, toch aan de rand van de banken zit. We zoeken allen ons plekje, hè. Dat is gelijkaardig bij ons: helemaal vooraan zitten of in het midden is een beetje eng. Op Latour zitten daar vooral de kinderen, hoorde ik van zuster Vivien (red. vrouw van diaken Karsters), maar die zijn nu net met vakantie. Wat ik mooi vind is dat er zo goed wordt meegezongen. Dat is anders in Nederland. Daar hebben wij vaak een koor. Het koor zingt en mensen zingen niet met het koor mee. Dat ontdekte ik in Afrika: laat mensen meezingen in de kerk. En hier in Latour wordt er hard meegezongen. En er wordt ook meegedaan. Ook in zo’n preek die ik mag doen, komen er reacties en hebben we contact. We zijn zo samen kerk. En dat doet mij goed. En dat iedereen, de gemeenschap, hier is: de kinderen, de oude dametjes… En ook de zegeningen, waarbij de priester zo’n klein baby’tje omhoog houdt om het op te dragen. Dat is mooi. Daar zitten nog veel meer elementen van samen delen in dan bij ons. Daar kunnen wij van leren.’

Wat is iets typisch Surinaams wat u bijblijft?
Diaken De Haas: ‘Wat ik heb meegemaakt, en ik denk dat dat meer is dan bij ons: de vanzelfsprekendheid dat je bij elkaar over de vloer komt. Gister bijvoorbeeld waren wij bij diaken Doll en zijn familie. We waren er echt welkom en we voelden ons dan ook meteen thuis. Vorige week zondag waren wij bij een ander echtpaar. Het is zo vanzelfsprekend bijna. Die gastvrijheid is groter, zo voel ik dat. Dat vind ik heel mooi. En dat samen eten. De diakenvrouwen hebben lekker voor ons gekookt. Dan denken wij terug aan onze lunches: een boterham met kaas en een glaasje melk. Wij komen vaak niet verder dan een kopje koffie en misschien een koekje.’

Wat is voor u het mooiste in het r.-k. geloof?
Diaken De Haas: ‘Dat heeft voor mij te maken met Christus, met Maria, de wereldkerk. Wij zijn niet Surinamers, Nederlanders… als katholieken zijn wij wereldburgers. Of ik nou in Nederland of in Suriname of in Uganda naar de kerk ga, ik kan de dienst met hen meevieren. Dat is allemaal dankzij Christus. Je weet je gedragen door broeders en zusters, waar je ook komt. Je bent samen in het geloof.’

Bijzondere hartenwens
Zuster Vivien Karsters, de echtgenote van onze diaken, gaf aan dat ook zij het bezoek als positief heeft ervaren. ‘De eerste dag al was het geweldig. Het lijkt alsof we mekaar al kenden. Ze waren ook nieuwsgierig naar ons land en hadden veel vragen. We hebben gewerkt en genoten. We werken allen voor de Heer: dat is onze missie.’ Diaken Karsters gaf tot slot nog aan dat hij het bezoek als heel hartverwarmend, heel sfeervol heeft ervaren. ‘We waren op elkaar ingespeeld en we hebben veel van elkaar kunnen leren. Ik dank God dat ze met hun echtgenoten zijn gekomen. Dat wij dat ook konden ervaren hoe het is om het leven te delen met een diaken. Heel bijzonder. Uit dit bezoek zou ik willen meenemen dat er meer mensen, vooral mannen, opstaan die hun leven willen geven aan de werken van de Heer, dat er jongemannen zullen opstaan die diaken of priester willen worden. Dat is echt mijn hartenwens. Dan heb je mensen die bekend zijn met de omgeving en de mensen, en kun je beter inspelen op de dingen.’

OMHOOG Jaargang 63, editie 33, 1 september 2019

Categorieën:geloof en leven

Tags: diaken Karsters, diaken Lito Alantee, diaken Sonny Waterberg, diaken Vincent de Haas, diakens Breda, diakens Paramaribo, Latour, Maria Koningin van de Wereld parochie, Rosanda Courtar