Het is een pijnlijke gesel voor onze samenleving, maar met grote regelmaat lezen wij in de lokale kranten verslagen uit de rechtszaal, waar gevallen van seksueel misbruik van minderjarigen voor de rechter zijn verschenen. Het aantal gevallen dat in de rechtszaal beland is schrikbarend, maar dat schijnt slechts het topje van de ijsberg te zijn. Uit onderzoeken blijkt dat het overgrote deel van de gevallen van seksueel misbruik niet wordt gerapporteerd. Het is gruwelijk beangstigend en pijnlijk als wij bedenken hoeveel kinderen in onze samenleving worden getraumatiseerd door de “instrumenten van Satan,” zoals paus Franciscus onlangs de plegers van seksueel misbruik noemde. In sommige gevallen worden kinderen zelfs dagelijks aangerand, in de meeste gevallen door een familielid of een bekende van de familie.
Schaamte, vrees, financiële of andersoortige afhankelijkheid, en meerdere omstandigheden kunnen ervoor zorgen dat deze gruweldaden niet worden gerapporteerd, en nog minder bij de politie worden aangegeven. De daders kunnen dan in feite gewoon hun gang gaan, totdat iemand de moed heeft om hierover te praten, niet zelden het slachtoffer zelf. Helaas zijn er nog teveel gevallen van seksueel misbruik in onze samenleving, die onopgemerkt blijven en volledig aan ons voorbijgaan. Als een soort duistere onderstroom in de gemeenschap, die kinderen volledig kapot maakt voor de rest van hun leven. Wij moeten heel goed beseffen dat als er niets wordt ondernomen wij in feite bezig zijn een tijdbom te kweken voor de toekomst: slachtoffers die op geen enkele manier geholpen worden, kunnen later zelf plegers van seksueel misbruik worden, of op een andere schadelijke manier het onverwerkte trauma uiten. Hoe dan ook, het zal ernstige negatieve gevolgen hebben voor onze maatschappij zolang dit onveranderd blijft.
In de gevallen waar er wel wordt ingegrepen en de justitie erbij wordt gehaald, betekent dit veelal dat de daders worden berecht en veroordeeld, en voor korte tijd uit de samenleving worden gehaald. De veroordeelde daders komen terecht in een van de detentiecentra van ons land, waar zij in de meeste gevallen slechts van kwaad tot erger worden gemaakt. Van goede en gestructureerde psychische en geestelijke begeleiding voor deze personen is er nauwelijks sprake. In de gevangenissen vergrijpen de ‘sterken’ zich seksueel aan de ‘zwakken,’ en dat is nou net niet de behandeling voor iemand die zich heeft vergrepen aan kinderen.
Voor de slachtoffers is er weinig tot geen hulp. Justitiële autoriteiten zitten met hun handen in het haar als het gaat om de opvang en begeleiding van slachtoffers van seksueel misbruik. Bij gebrek aan opties wordt als alternatief gekozen voor andere kinderopvanginstellingen die zich echter een heel andere doelgroep richten. Jarenlang was de Stichting voor het Kind een van de weinige, zoniet de enige instantie die zich heel specifiek ontfermde over slachtoffers van seksueel misbruik. Deze stichting werd op 11 maart 1970 opgericht door particulieren, met als doel: “de behartiging van de belangen van het kind in de meest ruime zin van het woord.” Dit doel heeft de stichting door de jaren heen op velerlei wijze ook inderdaad gerealiseerd. In de laatste decennia vond er echter een verschuiving plaats in de doelgroep, waarbij uiteindelijk de stichting zich specifiek ging richten op slachtoffers van seksueel misbruik. Dit kwam vooral vanwege de groeiende nood in de samenleving naar zorg voor die groep.
De kerk is vanaf het begin heel actief betrokken bij het werk van deze stichting. Een van de eerste bestuursleden was frater Edgar Heusden. Dankzij de Fraters van Tilburg is er jarenlang heel intensief aan fundraising gedaan voor de stichting. Vrijwel alle katholieke scholen deden mee aan inzamelingsacties voor de Stichting voor het Kind. De ouderen onder ons kunnen zich misschien nog het beroemde stickertje herinneren met daarop het logo van de stichting. De kerk heeft daarna ook bijgedragen aan de huisvesting van de stichting. De Zusters van Oudenbosch zijn daarin betrokken geweest: eerst het voormalig klooster aan de Boterbloemstraat (nabij de H.-Familiekerk) en later in het pand te Awarradam (naast het Dienstencentrum van de Charismatische Vernieuwing), dat vroeger als school met internaat dienst heeft gedaan. Dit pand hebben de zusters in eigendom afgestaan aan de stichting.
Helaas kwam de stichting in de laatste tien jaren voor enorme financiële uitdagingen te staan. Deze ontwikkeling, tezamen met perikelen rondom de leiding van de stichting, hebben uiteindelijk geleid tot de sluiting van het thuis in 2016. Een deel van de kinderen die er toen nog waren zijn overgeplaatst naar andere opvangtehuizen. Met een ander deel is het minder goed afgelopen. Heel jammer!
Na de sluiting begon een volgende misère: het tehuis te Awarradam werd langzaam maar zeker leeggeplunderd door een kwaadwillige zwerver, die uiteindelijk letterlijk en figuurlijk alles uit de gebouwen heeft weggedragen. De totale inventaris, sanitair en electra, ramen, deuren, kozijnen, de boel. Dit vond niet in één keer plaats maar over een ruime periode. Ondanks er vaker – vooral door de buren – alarm werd geslagen scheen het toenmalig bestuur niet in staat te zijn om hiertegen iets te doen, ook niet met behulp van de politie. De klachten en meldingen kwamen uiteindelijk bij de bisschop, die toen besloot om in te grijpen. Het lukte hem om in juni 2018 het bestuur te versterken met zichzelf en nog vijf andere actieve katholieken. Vanaf dat moment ging alles in een rap tempo: het tehuis werd eerst helemaal verschoond en er werd een beheerder geplaatst. Heel wat bestuurs- en bankzaken moesten geregeld worden, omdat er heel veel onduidelijkheid bestond over tal van zaken. De renovatie van het gebouw kwam toen al snel aan de orde, omdat vanaf het begin was besloten: het tehuis moet wederom opstarten! Met behulp van stichting SuAid is de samenleving erbij betrokken en is er voor meer dan een miljoen SRD binnen gehaald voor renovatie. Maar reeds daarvoor kwamen al vele grote en kleine donaties binnen van individuele personen uit binnen- en buitenland, die de plannen van de bisschop wilden ondersteunen.
De grootste uitdaging is echter niet het inzamelen van gelden en het renoveren van het gebouw. Dat is allemaal nodig, maar in feite de tweede stap op weg naar het wederopstarten van de werkzaamheden van de stichting, nl. de opvang en begeleiding van slachtoffers. Het huidig bestuur is nu reeds bezig met de voorbereidingen daarvoor. Helaas schijnt er op dit moment geen tekort te zijn aan die kinderen die opvang behoeven. Voor de begeleiding van deze groep is professionele hulp onontbeerlijk. Lokaal is deze deskundigheid wel te vinden, maar cruciaal is de dagelijkse leiding van het tehuis. Uit ervaring met andere tehuizen, waaronder internaten, blijkt dat een van de grootste moeilijkheden te zijn. Personen vinden die bereid zijn om ter plekke met de kinderen te wonen, als ouders, zorgdragers, begeleiders. Deze personen moeten een zekere deskundigheid bezitten en de capaciteit hebben om vooral met zo’n getraumatiseerde groep kinderen samen te leven en hen te leiden. Gelukkig heeft de bisschop hiervoor hulp gevonden bij de Dochters van de Goddelijke Liefde, een Nigeriaanse zustercongregatie. Nu reeds zijn drie leden van deze congregatie in Breda, voor het leren van de Nederlandse taal. Zij worden hier in juni verwacht.
De zusters zullen ook gehuisvest zijn te Awarradam, maar op hun eigen plek. Een deel van het gebouw is vrijgemaakt om te dienen als klooster, van waaruit de zusters hun werk voor het tehuis kunnen doen. Zij zullen hierdoor dagelijks 1×24 uur beschikbaar zijn voor de kinderen, als moederfiguren die hen helpen om te gaan met het leed dat zij hebben ervaren. Het klooster moet ook gerenoveerd en ingericht worden. Er is al veel financiële hulp daarvoor ontvangen van donoren die liever anoniem blijven. Maar meer is nodig. De Vastenactie van dit jaar is heel speciaal daarvoor bestemd. Zo kan de totale katholieke gemeenschap bijdragen aan een goed onderkomen voor de zusters, en in het verlengde daarvan aan een goede zorg voor de kinderen. Laat de oproep van Jezus in het Matteüsevangelie tot uw hart spreken: “Voor niets heeft u gekregen, voor niets moet u geven” (Mt. 10,8).
OMHOOG Jaargang 63, editie 08, 10 maart 2019
Categorieën:BISDOM, geloof en leven
OMHOOG 
Geef een reactie