Gerda Misidjang –
Educatieve tocht pastorale leiders
‘Mi ben yeri fu Jodensavanne ma now m’e si nanga mi egi ai.’ Dat waren de woorden van Kago Paul, één van de pastorale leiders in opleiding. Hij en alle andere pastorale leiders waren zeer onder de indruk van de geschiedenis van de Portugeese Joodse gemeenschap die zich sinds de 17e eeuw hadden gevestigd langs de Suriname rivier. De ruine van de begraafplaatsen van de vrije mensen van niet Joodse afkomst als ook dat van de Joden brengen de geschiedenis weer tot leven als pater Kenneth Vigelandzoon op levendige wijze de symboliek van graftekens uitlegt. Bij de oude begraafplaats van de vrije mensen zijn houten hartvormige tekens te zien als symbool voor liefde, geduld, goede wil, verdraagzaamheid, trouw en volharding. De diepere betekenis is afgeleid van het Afrikaans symbool Sankato hetgeen betekent dat er uit het verleden wijze lessen geleerd worden die kunnen dienen als bouwstenen voor de toekomst, maar die ons ook helpen te begrijpen wie we zijn vandaag.
De begraafplaats van de Joden is op een worpsteen afstand verwijderd, maar we merkten dat er een duidelijk onderscheid gemaakt werd tussen de joden en niet-Joden. De graftekens zijn niet gemaakt uit hout maar uit een massief ijzerachtig materiaal dat tot heden nog duidelijk zichtbaar is. Voort merkten de pastorale leiders in opleiding op dat er bij de grafstenen van de niet-Joden geen namen terug te vinden zijn, of misschien zijn deze door de jaren heen vervaagd. Bij de Joodse begraafplaats echter zijn tekens, symbolen als ook namen die tot heden duidelijk zichtbaar en te lezen zijn. De tekens op het grafstuk getuigen ook over wie de persoon was gedurende zijn of haar leven en welk beroep ze hadden vervuld. Sommige benadrukten het feit dat het persoonlijk levensverhaal van de niet-Joden niet bespaard was gebleven. Wie waren ze, peinsde een van de aanwezigen, wat voor werk hebben ze gedaan? Jammer dat hun graftekens alleen aangeeft als ze van het mannelijk of vrouwelijk geslacht waren. Deze tekens door de eeuwen heen bespaard gebleven, maken het noemenswaardig en essentieel voor de Surinaamse geschiedenis.
Bron geneeskrachtig water
Iets verder op richting de rivier komen wij de ruines van de synagoge tegen. De synagoge was de centrale plek voor gebed en van de nederzetting legde pater Kenneth uit. Gebouwd op een helling van een berg is het het middelpunt van de plantage en alle andere huizen waren er omheen. De pastorale leiders stelden vele vragen waar we geen antwoord op hadden. ‘Baja mi no sabi,’ zei pater. ‘Wat ik wel weet is dat hier een belangrijke plek is waar God aanbeden werd. Vandaar dat wij een moment van zang en gebed zullen houden.’ Het scheppingsverhaal en verschillende psalmen werden heel meditatief gelezen, waarna en gebed en zang volgde.
Een andere plek die erg indrukwekkend was voor de pastorale leiders in opleiding was, is de medicinale bron. ‘Nooit mi ben sabi dati wan medicinale bron ben de na Jodensavanne.’ Volgens opgetekende informatie levert de bron al eeuwen een constante toevoer van geneeskrachtig water. Ook tijdens vreselijke droogte vermindert het water niet. De bron werd sinds voor de komst van de Joden gebruikt door de inheemse voor medische doeleinden. ‘Bron van levenswater, ontspring nu in mij. Vertrouwend op Gods genezende kracht in dit water werden waterflessen en -kannen gevuld. Gezichten en handen werden gewassen. Zuster Magda getuigde: ‘mi e bribi dati te mi wasi mi fesi en dringi a watra disi Gado sa wasi mi heri skin krin.’ Haar geloof herinnerde me aan de profeet Ezekiel als hij aankondigt ‘dat God Israel zal herstellen: “Ik zal u met zuiver water besprenkelen en u zult rein worden van al uw oneerlijkheid en van al uw afgoderij zal ik u reinigen.” (36:25).
Vissers van mensen
Na het medicinale water geput te hebben vervolgde onze reis naar Blakawatra. Daar was het even op adem komen, genietend van een heerlijke maaltijd en wat uitrusten, waarna de zondagse dienst werd voorbereid. Ons educatieve dagtocht eindigde bij het inheemse dorp Cassipora waar de eucharistieviering gevierd werd met de bewoners van het dorp. Broeder Jimairo, zelf woonachtig in Cassipora, leidde de dienst terwijl zuster Roma de preek voor zich nam. Tijdens de preek legde zij de nadruk op het feit dat God tot vandaag nog mensen roept om zijn werk te doen. Angst mag ons niet overmeesteren of weerhouden om Gods werk te doen. We moeten niet twijfelen maar in vertrouwen en overtuigd van Gods kracht gaan om vissers van mensen te worden. Dorpshoofd mevrouw Muriel Fernandes, die ook de dienst bijwoonde, dankte alle pastorale leiders voor hun aanwezigheid in het dorp en om samen met de dorpsgemeenschap het geloof te vieren. Tegen acht uur ‘savonds vertrok de groep terug naar Asewa Otono.
‘Ik ben blij dat we Jodensavanne, Blakawatra en Cassipora hebben bezocht’ was de reactie van verschillende pastorale leiders tijdens de evaluatie. ‘Deze keer was de les duidelijk, leerrijk en educatief. Ik had eerder van deze plaatsen gehoord maar nu heb ik het zelf gezien. Ik hoop dat we meerdere plaasten kunnen bezoeken tijdens de opleiding.’
OMHOOG Jaargang 63, editie 07, 3 maart 2019
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Geef een reactie