Charles Chang –
Van Soná naar Genesis
Klein is de kerk, maar wat het meest opvalt zijn de kale muren. Veertien kleine beelden die de lijdensweg van Christus weergeven, zijn bijna te verwaarlozen. Aan de muur achter het altaar hangt slechts een groot kruis. De gemeenschap van Genesis binnen de municipal van Mañanitas heeft het duidelijk niet breed. En dit zegt de Koreaanse priester Choice ook na afloop van de eucharistieviering: “We verwelkomen jullie in onze nederige en arme kerk”. Na een week te hebben doorgebracht in Soná, een kleine gemeenschap in het zuidelijke binnenland van Panama, zijn de pelgrims vanaf maandag nu dichterbij Panamastad ondergebracht in Genesis, op dertig kilometer van de stad. Wederom bij gastgezinnen waar ze met veel liefde en zorg worden ontvangen. Vanaf nu zullen de activiteiten worden overgenomen door het hoofdprogramma van Wereldjongerendagen 2019. In Genesis zijn deze beperkt tot een ochtendcatechese, terwijl in Soná het vooral ging om de Days in Dioceses waar de pelgrims kennis hebben kunnen maken met de Panamese cultuur en zich hebben kunnen verdiepen in het geloof. In tegenstelling tot de Santa Maria Magdalenakerk van Genesis is de San Isidro Labradorkerk van Soná weelderig gedecoreerd.
Nieuwe inspiraties
Nadirah Baldewsingh geeft hier haar ervaring: “De dag begint elke ochtend met een euacharistieviering, waarbij het woord van God mij laat beseffen dat ik een volgeling van Christus ben. Ik krijg daardoor nieuwe inspiraties om vooral vrijwillig te blijven werken voor de Driekoningenkerk. Als activiteiten zijn onder andere ingepland huisbezoeken aan zieken en gezinnen die graag de pelgrims willen ontvangen. Ook het bezoeken van parochies die naar priesters met voorbeeldige dienstbaarheid zijn vernoemd stond op het schema. Hier kan ik het werk dat God voor ons als nakomelingen geschapen heeft, ervaren. De gemeenschap toont veel belangstelling en biedt hulp bij deze activiteit. Zo is Moeder Maria die tijdens deze WJD centraal staat, zichtbaar binnen en buiten het huis. Accommodatie van ons als participanten wordt naar tevredenheid uitgevoerd. Ook heb ik een vriendschapsband mogen creëren met het gastgezin. Als we elkaar uitzwaaien betekent het niet dat de vriendschap verbreekt, maar zeker wordt behouden als blijk van waardering voor dit offer van hen.”
Dieper nadenken
Een tweede reactie komt van Vianey Kisman: “Het meeste dat mij heeft geraakt waren de huisbezoeken aan families. Het deed mij denken aan Suriname. Ze hadden zieken in huis. Sommige waren invalide, andere blind of slechtziend. Er was ook een die doof was. Naar hun leefomstandigheden hadden de mensen het duidelijk niet breed. We hadden voor ze gezongen en gebeden. Door de taalbarrière konden we niet converseren, maar de mensen werden toch emotioneel van wat we deden. De catechesen die we hebben gevolgd hebben ons dieper laten nadenken over wie we zijn. Degene die ze leidde gaf ons drie vragen om te reflecteren:
Ben ik een kind van God?
Zoja, hoe ben ik kind van God in het leven?
Ben ik echt een zus voor een ander?
Mijn indruk van de bevolking in de kerk is dat de mensen levendig zijn. Ze beleven hun cultuur en ze dienen de Heer. Het altaar staat helemaal in de sfeer van kerst en dat blijft tot begin februari.”
Noot van de redactie: een up-to-date verslag vanuit Panama doen de Surinaamse deelnemers op hun eigen FB-profiel en via de FB-pagina van Katholieke Jongeren Suriname op deze link: www.facebook.com/katholiekejongerensuriname.
(Foto’s hieronder ontvangen van Gerda Misidjang)
OMHOOG Jaargang 63, editie 02, 27 januari 2019
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Geef een reactie