Door Lucien Chin A Foeng –
Processie
Natuurlijk was de kathedraal tot de laatste plaats bezet, en terecht, want wijdingen van Surinaamse priesters zijn een grote zeldzaamheid geworden, of gebleven moet ik zeggen. Het was een heel bijzondere processie die vanaf de kanselarij begon en vooraf werd gegaan door Chinese drummers en fleurig geklede vrouwen en meisjes in Chinese klederdracht die op de maat dansten van de Chinese trom. De grote klokken in de twee torens lieten zich niet onbetuigd toen de stoet de ingang was genaderd; het grote koor op het priesterkoor en de volle kerk zongen uit volle borst. Een indrukwekkende intocht bij gelegenheid van weer een priesterwijding, maar deze keer van een kondreman van Chinese afkomst, de eerste in de zestig jaar dat het bisdom oud is. Zelfs een stevige bries deed zich gevoelen, want de togen van de priesters en monseigneurs en de superplies van de misdienaars wapperden alle kanten uit. Een zacht zonnetje was een lust voor de videografen en fotografen die de plechtige processie vastlegden. Voor hetzelfde geld had het ook pijpestelen kunnen regenen. Maar niet vandaag, niet vanmiddag, dit was een speciale dag, een speciaal uur voor onze geloofsgemeenschap.
Eeuwenoude rituelen
Het is bij zulke grote mijlpalen dat je oprecht trots kunt zijn als roomse man of vrouw, een gelegenheid van saamhorigheid en solidariteit, van samen kerk-zijn, van samen belijden dat wij de schapen van de Heer zijn en ervan mogen genieten. Zo van: wij zijn er ook nog, ondanks alle dyugudyugu in de wereldkerk. En we gaan vandaag weer één inwijden, een druppel op een gloeiende plaat misschien, maar het gaat toch maar gebeuren, hier, vandaag, in deze basiliek van onze hoofdstad!
Natuurlijk was niet alleen de kerk vol, maar ook het priesterkoor zat vol geestelijken, inclusief bisschoppen, misdienaars en koorleden; en monseigneur Choennie op zijn zetel, helemaal achterin, vanwaar hij de plechtigheid van de inwijding leidde. Wat best jammer was, vond ik, want de propvolle kerk was er meer bij betrokken geweest als de zetel een stuk dichterbij de kerkgangers had gestaan. Grotere betrokkenheid, meer aandacht voor de eeuwenoude rituelen van een priesterwijding. De handoplegging, de zalving, het overhandigen van kelk en pateen, het kleden van de nieuwe man. Misschien niet practisch, dat verplaatsen van de zetel van de bisschop, dus waren er vier grote tv-schermen in de kerk waarop de gelovigen de plechtigheid van nabij konden volgen. En de meer dan honderdduizend roomsen die ons bisdom rijk is konden de plechtigheid via Apintie televisie bijwonen.
Clericalisme
Mgr. Choennie ging in zijn preek de problemen van vandaag niet uit de weg, maar noemde man en paard om de jonge priester vooral een hart onder de riem te steken en te waarschuwen voor de valkuilen van het verleden. ‘In een tijd van economische neergang en armoede kom je aan boord en hou er rekening mee dat de grote problemen over seksueel misbruik waarmee de kerk nu worstelt ons nog jarenlang zullen achtervolgen’.
Zoekend naar de oorzaken van deze problemen zei de bisschop dat hij het eens was met paus Franciscus dat een van de oorzaken zeker het clericalisme is; een ideologie die aan de geestelijkheid meer macht toekende dan waar ze aanspraak op maakte. Het ging om de strijd om behoud van macht. De mens wordt gedreven door de zucht naar macht. De geestelijkheid van toen zag zichzelf als verheven boven de rest, een echte club die toegang had tot God. Clericalisme heeft geen plaats in de kerk van Christus. Priesters en gelovigen: we zijn samen op weg.
Gelukkig priesterleven
We moeten ervoor waken geestelijken te worden die zich superieur achten boven de rest; een geestelijkheid die zichzelf als onfeilbaar zag, die dacht in hun eentje de wereld te kunnen redden. De priester is geen superman, geen lone ranger, maar een herder die de geur van de schapen bij zich draagt. Hij haalde ook even de brief van Paulus aan de Hebreeën aan, waarin de apostel de kerk vergeleek met een lichaam met vele onderdelen, waarvan geen enkel gemist kan worden. Elk onderdeel heeft andere taken en verantwoordelijkheden.
Het was een bevlogen preek, die hij besloot met het verzoek van de paus tot zijn gelovigen, met de woorden: Bid voor mij! De bisschop besloot zijn preek met de wens ‘dat je als priester gelukkig bent en anderen gelukkig maakt. Ik wens je een lang en gelukkig priesterleven’. Na de prachtige dienst was er natuurlijk gelegenheid de nieuwe herder en zijn familie geluk te wensen.
De culturele bijdrage kwam van de vrouwenafdeling van Kong Ngie Tong Sang.
OMHOOG Jaargang 62, editie 44, 25 november 2018
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Geef een reactie