Door Pierre Wong –
Zondag was ik in de kathedraal. Ik probeer er altijd te zijn, het is een pracht van een basiliek. Als ik eenmaal zit in de kerk en de dienst is in volle gang, vind ik het storend om te moeten opstaan. Soms hoor ik een oproep van de lector die vraagt of de bestuurder van autonummer … alstublieft zijn auto kan verwijderen: ‘u bent verkeerd geparkeerd’. Ik vind het storend omdat ik verlegen ben. Ik wil gewoon blijven zitten en een worden met de aanwezige geloofsgemeenschap die God looft en aanbidt.
Ik doe mee aan de parochiecatechese. Eerder op de ochtend voelde ik een uitnodiging om te gaan naar de kindernevendienst om te zien hoe het eraan toegaat. Onze bisschop is sinds een jaar voorzitter van de catechesecommissie van de Antilliaanse bischoppenconferentie en alle catechesemedewerkers zijn verantwoordelijk voor het ondersteunen van onze bisschop in het bereiken van de doelen van het verkondigen van het goede nieuws.
Het bleef echter niet bij een gevoel, het werd eerder een innerlijke stem die mij opdroeg van: ga meedoen vandaag met de kindernevendienst. Ik dacht: ach ik zie wel. Tijdens de dienst bleef dit gevoel aanhouden. Toen bekendgemaakt werd dat alle kinderen zich moesten verzamelen in het prieeltje werd de innerlijke stem steeds duidelijker en deze werd zelfs een reprimande. En toen ik in mijn binnenste vroeg of ik echt moest gaan, hoorde ik duidelijk, ja GA NU !!! Geschrokken stond ik op en liep ik naar het prieeltje waar overheerlijke saoto, saté, cake en andere lekkernijen werden verkocht.
Ik zag twee heel aardige, jonge vrouwen zitten met twee groepen kinderen. Ik stelde mij voor aan hen en ze vertelden dat ze die dag een groep van zeven kinderen hadden die alleen Frans spreken. Ik begreep toen waarom ik met zo’n nadruk gedirigeerd werd naar de kindernevendienst. Ik spreek vloeiend Frans; ik weet niet of er anderen in de kerk waren die ook Frans spreken. Ik heb de teksten vertaald en de gebeden in het Frans met hen opgezegd. Het was fantastisch, God zij gedankt en geloofd! Op het moment dat ik mij afvroeg of ik wel nodig ben, of God mij ooit weer gaat gebruiken, heeft Hij mij deze sterke overduidelijke ingeving gegeven.
Merci Le Seigneur, pour Ton infini bonté et Ton amour. Dank U Heer, voor Uw oneindige goedheid en Uw liefde. Als God met je in je hart spreekt, luister! We hoeven geen Jonah te heten.
OMHOOG Jaargang 62, editie 43, 18 november 2018
Categorieën:getuigenissen
OMHOOG 
Geef een reactie