door Charles Chang –

Een orkaanachtig lawaai komt ergens ver uit het bos vandaan. Nimmer zijn brulapen te zien en toch klinkt hun geroep angstaanjagend dichtbij. Al vroeg worden we hiermee begroet. Vandaag, zaterdag 28 mei, krijgt Batavia gasten uit een andere richting dan Paramaribo. Maar liefst 35 personen uit Wageningen nemen dit keer deel aan de bedevaart. Onderweg pikken ze nog iemand in Coronie op. Tijdens de busrit zullen ze gezongen hebben, want op de rivier zingt de groep uit volle borst Gado na wan bun Gado. Aangekomen op de lange aanmeerbrug nemen de eersten nog een aarzelende houding, maar dan begeven ze zich richting het Bas Mulderpaviljoen. Al gauw volgt de rest.

Samen
Er wordt gelachen en gegeten – Wageningen of beter gezegd de parochianen van de H. Don Boscokerk voelen zich op hun gemak. Van het aantal behoort één tot de EBG, een ander is hindoe. De H. Don Boscokerk bestaat bijna vijftig jaar, maar de laatste jaren is er sprake van een leegloop. Echter, in november vorig jaar kreeg de kerk een nieuw bestuur en dankzij zijn inspanningen en het initiatief van pater Agus om huis aan huis bezoek te doen, wordt de kerk weer goed bezocht. De huisbezoekjes leveren ook een aantal nieuwe dopelingen op. Volgens de leider, Marvin Edwards, streeft het bestuur naar zowel groei van de parochie als groei van het geestelijke verlangen dat bruist in de mensen. ‘Vandaar dat we werken aan de broeder- en zusterliefde door samen aan iets mee te doen. Onze eerste trip was naar de kerk van Coronie, de groep was toen groter, en nu zijn we op Batavia. Door gezamenlijk iets te ondernemen, leren we elkaar beter kennen en kunnen we verder bouwen aan Gods koninkrijk en de liefde onder de mensen.’

Storyteller
Pater Martin Noordermeer leidt de bedevaart. Voor de loop van statie naar statie, waarbij er telkens een parabel wordt gemaakt met de kruisweg van Jezus, zoekt hij veertien personen uit om voor te lezen. Een van ze is Johannes Karijoredjo (28). Hij en zijn één jaar jongere vriendin, Vanessa Kromowidjojo, komen onvoorbereid en geven toe niets af te weten van Batavia en Petrus Donders. ‘We komen voor een beetje ontspanning en ook om te weten wat Batavia is. Op Google zagen we alleen hoe mensen bidden in de kerk.’ Het koppel krijgt het verhaal te horen van het jongetje in Tilburg en van Dylan die na een bezoek aan Batavia – in een rolstoel – genas van een verlammende ziekte.
‘Wat is een wonder? Dat is iets wat is gebeurd, maar niet verklaard kan worden door de mens,’ houdt pater Martin Noordermeer (84) de aanwezigen voor. In de schoenen van een waarachtige storyteller haalt de priester vurig de ene na de andere anekdote uit de kast. Noordermeer is een echte Peerke-kenner. De eerste twee staties worden tegenwoordig niet buiten maar in het Bas Mulderpaviljoen gehouden. De teksten zijn geschreven door bisschop-emeritus Mgr. Wilhelmus de Bekker.
Bij de kapel waar de eucharistie wordt gevierd, staat de dertiende en voorlaatste statie. De veertiende en laatste eindigt bij het oude graf van Petrus Donders. ‘Nee pater,’ antwoordt de groep als de priester vraagt of ze de maker van de staties kennen. Die zijn gemaakt door Leo Wong Loi Sing, een jongere broer van Rudi Wong Loi Sing, is het antwoord van pater Noordermeer. Hij weet waarom hij dit aanhaalt. Pater Rudi bleef nog circa twintig jaren na zijn pensioen de diensten draaien in de parochies van het rijstdistrict. Wageningen is dus goed bekend met de naam Wong Loi Sing.

Tweehonderd jaar
Batavia, eerst een oud militaire post, werd vanaf 1824 gebruikt als leprozerie of melaatsenoord. Over twee jaren bestaat Batavia tweehonderd jaar. Een plaats van ellende waar je als lepralijder nooit meer levend uitkwam. Het verbaast niet dat men uit voorzorg alles in brand stak bij de sluiting van het oord. Nu zijn er geen tekenen meer van melaatsen op Batavia, wel van de weelderige flora en fauna. Hoog in de palmbomen gaan ara’s of bokraven tekeer met het beantwoorden van elkaars roep. De takken van de andere bomen bewegen niet door de wind, maar door het gestoei van kleine apensoorten.
Tot pech van de bedevaartgangers van de H. Don Bosco begint het halverwege de staties te regenen en wordt de rest voorgelezen in de kapel. Batavia, een plaats van misère, wordt door het werk van Petrus Donders en zijn liefde voor de medemens verheven tot heilige plek. De algemene indruk van de groep was dat sommige zaken aangepakt dienen te worden, bijvoorbeeld de situatie van het pelgrimshuis (museum). Daarnaast zijn er ook andere reacties, zoals deze van het jonge koppel: ‘We hebben het een en ander geleerd; het was leerrijk. Naar Batavia komen we zeker een andere keer terug.’
Groepsleider Marvin is helemaal onder de indruk en zit aantekeningen te maken voor zichzelf. ‘Een mooie plek waar je de rust zoekt naar God. Naast de minpunten zijn er toch veel pluspunten en je voelt je hier welkom. De uitleg werd ook prachtig in woorden gebracht. Ik kon het lijden van de melaatsen voelen en ook de vreugde van de mensen door de aanwezigheid van iemand die naar hen omkeek.’ Op de terugweg op de rivier zongen de Wageningers – hoe kan het anders – opnieuw uit volle borst.

OMHOOG Jaargang 66, editie 22, 5 juni 2022

Foto’s en artikel: Charles Chang

Categorieën:geloof en leven, petrus donders, verslag

Tags: Charles Chang