Door pater Ricardo Carvalho CSsR –
Lucas 24, 35-48
Er zijn veel manieren die het ware geloof belemmeren. Er is de houding van de fanaticus, die een verzameling overtuigingen vastgrijpt zonder zichzelf ooit door God in twijfel te laten trekken en zonder ooit te luisteren naar iemand die zijn standpunt in twijfel zou kunnen trekken. Fanatici hebben een gesloten geloof waarin het welkom en het horen van het mysterie ontbreken en waar trots in overvloed aanwezig is. Dit geloof is niet vrij van mentale starheid, noch helpt het om te geloven, aangezien het niet wordt gevoed door de ware God.
Er is ook de positie van de scepticus die niets zoekt of vraagt, aangezien hij/zij niet langer wacht op iets van God of van het leven of van zichzelf. Sceptici hebben een triest en uitgebrand geloof. De dynamiek van vertrouwen ontbreekt daarin. Niets is de moeite waard om je druk over te maken. Alles wordt teruggebracht tot blijven leven en verder doet niets ertoe.
Er is ook de houding van de onverschillige, die niet langer geïnteresseerd is in de zin van het leven of in het mysterie van de dood. Zijn leven is pragmatisme. De onverschilligen zijn alleen geïnteresseerd in wat hun veiligheid, geld of welzijn kan brengen. God zegt elke dag minder en minder tegen hen. Wat voor zin heeft het in werkelijkheid om in God te geloven?
Er zijn ook mensen die zich hoeders van het geloof voelen, alsof het bestaat uit een kapitaal, ontvangen bij de doop en dat er is, niemand weet precies waar, zonder zich er meer om te bekommeren. Dit geloof is geen bron van leven, maar een erfenis of gewoonte, ontvangen van anderen. Ze konden er vrijwel zonder problemen van worden gescheiden.
Er is ook het kinderlijke geloof van degenen die niet in God geloven, maar wel in degenen die over God praten. Ze hebben nooit de ervaring gehad om oprecht met God te praten, Gods aangezicht te zoeken of zich over te geven aan Gods mysterie. Het volstaat voor hen om in de hiërarchie te geloven of te vertrouwen op ‘degenen die van die dingen afweten’. Hun geloof is geen persoonlijke ervaring. Ze praten over God ‘van horen zeggen’.
In al deze houdingen ontbreekt het aan het meest essentiële onderdeel van het christelijke geloof: de persoonlijke ontmoeting met Christus, de ervaring van het wandelen door het leven vergezeld van iemand die leeft, op wie we kunnen rekenen en op wie we kunnen vertrouwen. Alleen Hij kan ons laten leven, liefhebben en hopen ondanks onze fouten, mislukkingen en zonden.
Volgens het evangelieverhaal vertelden de leerlingen van Emmaüs wat er onderweg met hen was gebeurd. Ze liepen bedroefd en ontmoedigd, maar er werd iets nieuws in hen wakker toen ze dichtbij en vol leven Christus ontmoetten. Echt geloof wordt altijd geboren uit de persoonlijke ontmoeting met Jezus als ‘metgezel onderweg’.
Gebed:
Vader, sta mij niet toe in de verleiding te vallen om zonder mijn broeders en zusters van het geloof te leven, want de verrezen Heer wil ons allemaal samen in Zijn naam.
U kunt hier klikken voor de lezingen van de zondag.
Deze wekelijkse column is een overweging op de lezing van de zondag. Eerwaarde Ricardo Carvalho CSsR is de parochiepriester van Maria Koningin van de Wereld (Latour) en St.-Franciscus (Livorno).
OMHOOG Jaargang 65, editie 16, 18 april 2021
Categorieën:column, Overwegingen
OMHOOG 
Geef een reactie