Pater Martien Noordermeer omi –
Quarantaine
Quarantaine is een heel oud woord dat afkomstig is van het Italiaanse quaranta dat 40 betekent en al gebruikt werd rond 1280. Toen werd vermeld dat schepen de Italiaanse havens niet mochten binnenvaren als ze opvarenden met besmettelijke ziekten zoals melaatsheid aan boord hadden. Dan moesten ze 40 dagen buiten de haven blijven. Ook aan het eind van de 15e eeuw moesten schepen met mensen met de pest (de zwarte dood) 40 dagen buiten de haven van Venetië blijven. Ze moesten afgezonderd blijven van de gezonde mensen om besmetting te voorkomen. In sommige delen van de katholieke kerk zoals in Milaan werd de vastentijd, die wij nu de veertigdagentijd noemen, ook wel quarantaine genoemd. De kerk trekt zich ook 40 dagen terug, gaat in quarantaine om zich voor te bereiden op Pasen.
Ik zit in ieder geval ook in quarantaine, eerst 7 weken in Nederland samen met pater Weewee en nu in Eco-Torarica voor 14 dagen. Het is een soort verplichte vrijheidsberoving, waarmee je hebt moeten instemmen, anders mocht je niet in het vliegtuig stappen. De cel (357) die wij hebben moeten betreden is zeker –veronderstel ik – luxer dan de cel van diegenen die in Santo Boma zitten. Wij hebben tv (met slechts buitenlandse zenders), douche en toilet, airco, een balkon. Drie keer per dag wordt er op de deur geklopt en “ETEN” geschreeuwd. Dan wordt er een grauw bruine zak voor de deur gezet met het ontbijt, lunch en avondeten. De inhoud verdient niet direct een culinaire prijs. Ook de presentatie niet: eens kreeg ik een lekker stuk bojo, maar die was tijdens het vervoer boven op de bami terechtgekomen en bojo met paprikasaus erop, dat was niet smakelijk.
Luchten
Ook wordt de soep hier in onze ballingschap niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend, want het is gebeurd dat er al een vliesje ijs op de soep lag – hier overdrijf ik een beetje – en we hadden niets om het op te warmen, een magnetron bijvoorbeeld. Ik heb wel gezien dat lotgenoten tussen 13.00 en 14.00 uur magnetrons hebben laten komen, maar ik heb me gewoon aangepast: dan maar koud eten. Ik moet er even bij zeggen, dat wij afgelopen zondag 26 april een witte zak hebben gekregen, heel attent van de ‘gayteraar’ om ons daarmee te verrassen op deze zondag, en niet met die vale bruine. Het zijn wel zakken die je gewoon weg kunt gooien, want ze worden door de natuur gerecycled. Dat is niet zo met de plastic zakken die de Chinezen ons nog steeds geven. O ja, we hebben ook bezoekuur tussen 13.00 en 14.00 uur. We mogen wel niemand ontvangen, maar men mag pakjes afgeven, en ik zie dat er heel wat eten wordt binnengebracht, want ik zit op een centraal punt aan de ingang. Ik zie wie er allemaal binnenkomt en wat ze meenemen voor hun gevangene.
Twee keer per dag, tussen 10 en 12 uur ’s morgens en ’s middags tussen 16 en 18 uur, worden we gedurende 15 minuten ‘gelucht’. Dan mogen we beneden wandelen onder leiding van een juffrouw. Dat laatste wist ik niet. Dus ik liep naar beneden en meteen kwam er een soldaat naar me toe en die vroeg mij: “Waar gaat deze meneer naar toe?” Ik antwoordde: ‘Deze meneer gaat zich luchten buiten!” “Maar dat mag u niet alleen,” kreeg ik als antwoord. Maar ik gaf me niet gewonnen en antwoordde: “Maar ik ben oud en wijs genoeg om me alleen te luchten!” “Waar is de juffrouw van de derde etage die u moet luchten?” “Ik weet het niet.” “Gaat u dan terug en gaat u zich maar luchten op uw balkon. Dat is mijn opdracht.” Dus, om niet tot muiterij aan te sporen ging ik terug naar mijn balkon. En de juffrouw is nooit teruggekomen om ons te luchten, dus…
Via app of internet
Twee keer per dag komt men langs om de lichaamstemperatuur op te nemen. Die ligt bij mij altijd rond de 36,8 C. Hoewel ik – wij allen trouwens – op vlucht PY993, de repatriëringsvlucht van Amsterdam naar Paramaribo, rijkelijk met virussen besmet hadden kunnen worden omdat we zo lekker en knus dicht op elkaar mochten zitten, is er tot nu toe (nog) niemand die verhoging heeft gekregen. Wat mij opvalt is dat wij hier niemand kennen: ik ken mijn buurman/-vrouw niet. Rechts van mij zit een dame… links van mij zit een dame of een heer. Nooit gezien. Ik weet niet wie er allemaal zitten. Er is absoluut geen contact. Net of we allemaal bang zijn voor elkaar dat wij elkaar ziek maken. Wij wuiven op een afstand naar elkaar… en w’e pir’ un tifi…
Wat ik heb gemist in de tijd dat ik in quarantaine zat/zit, is een piano of orgel om een beetje te spelen en mijn vingers een beetje te oefenen. In Valkenburg heb ik moeite gedaan iets te vinden, maar het is me niet gelukt. Maar het duurt maar 123 uur, 47 m en 15 sec. (vanaf nu), dan kan ik weer voor of achter (?) mijn eigen piano zitten.
Wat mij ook raakt is dat ik, sinds ik voor het laatst heb mogen voorgaan in de eucharistie in Betlehem, ik helemaal geen eucharistie meer heb kunnen vieren. Wel heb ik via app of internet diensten gevolgd, maar dat is toch afstandelijk. Het geeft wel lotsverbondenheid weer als je naar zo’n klein groepje mensen kijkt dat daar aanwezig is, bidt en zingt. Het zet je aan tot nadenken. Sinds ik in Eco-Torarica zit, kom ik ook een beetje in de paasstemming, omdat medewerkers van Radio Immanuël via zuster Judith mij mijn Frans brevier hebben toegestuurd en nu kan ik via de Franse hymnes, psalmen en lezingen in de paasstemming komen.
Bevrijdingsdag
Pater Dorus en ik zijn 7 weken in een huis van de oblaten geweest en die tijd is heel snel voorbijgegaan. We hadden een vast patroon ontwikkeld, dat begon met de Lauden, gevolgd door ontbijt en een wandelingetje om de krant te kopen en dan was het al 10 uur. Het is enorm snel voorbijgegaan die dagen. De dagen hier in Eco-Torarica gaan niet zo snel. Je zit 24 uur binnen dezelfde muren, want het ‘gelucht worden’ o.l.v. een juffrouw heb ik niet meer gedaan. En wij allen zien uit naar de dag van de bevrijding. Dat is volgens de ontvangen informatie op 5 mei a.s. Wanneer in Nederland de bevrijding gevierd wordt, 75 jaar geleden, vieren wij ‘gevangenen-van-de-quarantaine’ het hier ook. EINDELIJK VRIJ…FRI…FRI…
Ik heb wel mijn tijd goed kunnen besteden, want ik heb verhaaltjes verzameld, bewerkt, geschreven en daar zult u van kunnen genieten – hoop ik – in de komende tijd als ze in Omhoog verschijnen of geluisterd kunnen worden via Radio Immanuël 95.9 FM. Dus elk nadeel heeft ook weer zijn voordeel, zoals een bekende voetballer zo wijs formuleerde.
Tot spoedig ziens.
OMHOOG Jaargang 64, editie 18, 10 mei 2020
Categorieën:verslag
OMHOOG 
Geef een reactie