Pater Martien Noordermeer omi –

Priesterwijding
Toeval, zegt men, bestaat niet: toeval is het woord dat God gebruikt als Hij onbekend wil blijven. Op 24 april 1965 werd ik priester gewijd door de bisschop van Groningen, Mgr. dr. P.A. Nierman, in mijn eigen parochiekerk in Stadskanaal in Groningen. Dat was iets uitzonderlijks. Het was net de tijd dat de plechtigheden in de volkstaal mochten gebeuren. Dat was juist de reden dat ik aan mijn superieuren heb gevraagd om het in mijn parochiekerk te mogen doen.
Als ik in Velaines-les-Tournai waar ik had gestudeerd, gewijd zou worden, dan zou alles in het Frans zijn en daar zouden mijn aanwezige familieleden niets van verstaan. Ook van het latijn zouden ze niet veel verstaan, maar het waren wel bekende klanken. Het was de eerste priesterwijding van de oblaten in eigen parochiekerk; alle andere wijdingen die volgden, vonden ook plaats in eigen parochiekerken. Ik was dat bekende eerste schaap dat over de dam is gegaan… en de anderen zijn gevolgd.
Ik kreeg een benoeming voor het kleinseminarie om leraar godsdienst en Frans te worden, maar al gauw werd duidelijk dat ik liever naar de missie wilde gaan. Dit idee nam concretere vormen aan toen pater Piet van Rengs, een klasgenoot van mij, na drie jaar in Suriname gewerkt te hebben op vakantie naar Nederland kwam met een duidelijke opdracht van Mgr. Zichem: hij mocht niet alleen terugkeren, hij moest iemand meenemen. Die persoon had hij gauw gevonden in mij, zijn klasgenoot. En zo kwam ik in Suriname terecht.

12½ jaar priester
Op 24 oktober 1977 was ik 12½ jaar priester en dat wordt/werd bij de oblaten altijd gevierd. Zo waren de voorbereidingen getroffen om met alle oblaten deze bijzondere dag te vieren op 24 oktober. We waren toen met 12 oblaten. Ook familie uit Nederland was overgekomen. In de namiddag zou er om vier uur een viering zijn in de Majella, waarin ik voor mocht gaan en pater Joop Calis de overweging zou houden. Joop liet op zich wachten.
Toen wisten wij nog niet dat hij diezelfde morgen rond 11 uur een zware aanrijding had gehad op de weg van Tibitisavanne naar de stad. Toen was er nog geen mobiele telefoon of smartphone dat men even kon bellen of appen, en even een foto sturen van het ongeluk. En voordat er hulp kwam, hadden ze daar al bijna twee uur in de brandende zon gelegen.
De chauffeur van de landrover die twee uur na de aanrijding daar passeerde, moest vervolgens weer ruim een uur terugrijden naar de eerste politiepost en die moest via de radio de stad melden dat er een zware aanrijding had plaatsgevonden. Toen pas – het was al bijna 3 uur ’s middags – gingen er 2 ambulances vanuit de stad naar de plek des onheils. Zo viel deze dag in duigen. Op 28 oktober hebben we pater Calis begraven.

25 jaar priester
0p 24 april 1990 was ik 25 jaar priester en ik zou dat feest met familie vieren in Nederland. Toen kreeg mijn vader een hartinfarct, waardoor wij niet in de stemming waren om feest te vieren, dus hebben we het afgelast. Op 24 april 2005 mocht ik mijn 40-jarig priesterfeest vieren. Ik was in Haïti. Het was een zondag en ik mocht voorgaan in de zondagse viering van de communiteit. Maar niemand had eraan gedacht om aandacht te vragen voor dit feest, en zo is die dag ongemerkt voorbijgegaan.
Op 24 april 2015 mocht ik mijn 50-jarig priesterfeest vieren. Ik was toen in Suriname! Dat heb ik zelf mogen aankondigen via Radio Immanuel in het programma Wat-ter-tafel-komt. Ik las uit de Bonte Vlinder op die morgen: “Priesterwijding van pater Martinus Noordermeer. Dus ik ben vandaag, 24 april 2015, vijftig jaar priester.”
Ook toen heeft niemand eraan gedacht. Ik had wel felicitaties ontvangen vanuit Rome, Haïti, Lourdes, België en Nederland. Ik voegde eraan toe: “Ik veronderstel dat ik vandaag ook wel felicitaties zal ontvangen uit Suriname”. Toch was het een vreemde gewaarwording om te ontdekken dat niemand eraan gedacht heeft. Ik heb toen besloten: als ik de dag mag beleven dat ik mijn 55 jaar priesterwijding mag vieren, dan zal ik dat niet voorbij laten gaan en zal ik het groots vieren.

55 jaar priesterwijding
Mijn 55 jaar priesterwijding zal zijn op 24 april a.s. Maar ook dit jaar zal het feest niet doorgaan. Familieleden die zouden komen, hebben hun vliegreis moeten afzeggen, trouwens er waren geen vluchten meer! Wat ik gepland had zal ook niet door kunnen gaan. De vraag is zelfs of ik die dag in Suriname zal zijn. Ik ben een van de personen die in Nederland gestrand is na de maatregelen van de Surinaamse overheid vanwege het coronavirus. En nu laat de regering van Suriname ons mooi in de kou staan, letterlijk maar zeker ook figuurlijk. Ze laat niets van zich horen… Deze week??? Volgende week??? Volgende maand??? Volgend jaar??? (Opmerking redactie: 20 april start de eerste repatriatievlucht uit Nederland en de paters Noordermeer en Weewee zitten op die vlucht.)
De achterblijvers worden gestraft en mogen niet de twee weken in thuis-quarantaine door het wangedrag van vorige reizigers die hun thuis-quarantaine hebben misbruikt en zich niet gehouden hebben aan datgene wat hen was opgelegd. De regering moet ons niet straffen, maar degenen die zich niet gehouden hebben aan de afspraken van de thuis-quarantaine, die moet ze straffen!
In ieder geval heb ik nu besloten –Deo Volente, als God het wil – om mijn zestig jaar priesterfeest te vieren op 24 april 2025. Bij deze bent u allen alvast uitgenodigd. Teken het aan in uw agenda. Het programma wordt u bijtijds toegestuurd! We gaan het vieren in de Cova da Iria bij het Fatimaoord aan de Henck Arronstraat 70, achterop. De auto’s kunt u parkeren bij het dialysecentrum aan de Henck Arronstraat 68.

OMHOOG Jaargang 64, editie 15, 19 april 2020

Categorieën:geloof en leven

Tags: Congregatie van de Paters Oblaten, Cova da Iria, jubilieum, oblaten, pater Martin Noordermeer, priesterwijding, radio immanuel