Groeten uit Lourdes; editie 2018 (2)

By Melvin Mackintosh on 7 oktober 2018 • ( 0 )

Door pater Martien Noordermeer O.M.I. –
Pater Martien Noordermeer is ook deze keer in Lourdes om de paters Oblaten in Lourdes te helpen met het verzorgen van de grote stroom van pelgrims die het bedevaartsoord bezoeken. Hij stuurt altijd een verslag om onze geloofsgemeenschap op de hoogte te houden. Hieronder het recentste.

Lourdes, zondag 23 september 2018

Minder pelgrims
Eén van de dingen die elke dag terugkeren in Lourdes is de Sacramentsprocessie. Elke middag rond 17.00 uur verzamelen zich de zieken op de weide aan de overkant van de Gave, precies tegenover de grot van de verschijningen. Er zijn op dit moment over de gehele wereld ongeveer 5.685 bisschoppen in de R. K. Kerk, zij die nog in functie zijn, en zij die al met emeritaat zijn. Er zijn altijd wel enige bisschoppen in Lourdes aanwezig en ook het rood van kardinalen is regelmatig te zien. Op dit moment is het rood van kardinaal Simonis in Lourdes aanwezig, de nederlandse kardinaal die ook al met emeritaat is vanwege zijn 86-jarige leeftijd. Uiteraard zijn van de vele priesters die in Lourdes aanwezig zijn, er ook altijd heel veel die in de processie meelopen vanaf de tent op de weide naar de ondergrondse basiliek Pius X, zoveel priesters zelfs dat men er soms aan twijfelt of er nog wel een priestergebrek is in onze Kerk.
Eén eerste en bijzondere opmerking moet ik maken: in vergelijking met voorgaande jaren zijn er aanzienlijk minder pelgrims. Sprak men vroeger over duizendtallen, nu spreekt men over vele honderdtallen. Men schrijft dit toe aan het weer: guur, nat, koud en de verschillende “wispelturigheden” van de natuur. September en oktober zijn ook al maanden die vaak koud zijn, zeker in de morgen.
Een tweede opmerking die ik wilde maken is: er zijn zoveel jongeren hier die helpen op allerlei gebied, met name het “trekken-duwen” van de ziekenwagens, om degenen die niet kunnen lopen van de ene plaats naar de andere te brengen. Dat is niet heel erg prettig werk maar wel belangrijk. Dat er zoveel jongeren zijn, en dan van verschillende nationaliteiten, die zich hiervoor opgeven, dat is toch iets fantastisch! Vergeet niet dat elke ziekenwagen, twee personen moet hebben: een die duwt en een die trekt!

Terug naar de processie!
De Sacramentsprocessie is vooral gericht op de zieke medemens. De verhouding ziek-gezond is soms 1 op 3, dat wil zeggen 1 zieke en twee gezonden om de zieke te vervoeren. U begrijpt dat dat elke middag weer een hele organisatie vergt: Welke zieke? Wie gaat er mee op stap? Wie duwt? Wie trekt? Het gaat uiteindelijk niet om enige tientallen, maar verschillende honderdtallen. In het hoogseizoen gaat het over duizendtallen. En toch zijn er altijd genoeg mensen die bereid zijn om te helpen.
Ik moet hierbij wel eventjes vermelden dat in deze week soms de processie achterwege is gebleven. Vanwege de regen maar ook vanwege de hitte was het soms medisch niet verantwoord om met de zieken zo lang in de zon en in de hitte van de weide naar de basiliek te trekken. De Eucharistische aanbidding begon dan ook direct in de ondergrondse Basiliek zelf. Wij hebben deze week twee dagen gehad met wel 28 graden hier in zuid-Frankrijk, bijna Surinaamse temperatuur. Uiteraard is dit niet vreemd voor Suriname, maar een temperatuur van 28? voelt hier heel anders aan dan in de tropen. Je hebt hier meer last van zo’n hitte dan in Suriname.

Meezingen
De zang tijdens de processie van de Sacramentstent op de weide naar de ondergrondse Basiliek wordt verzorgd door een gelegenheidskoor, gevormd door pelgrims die graag en goed zingen en die bereid zijn om 45 minuten van te voren te komen om te oefenen. De processie kan gevolgd worden op grote schermen, en men kan precies zien waar ze lopen, hoeveel er zijn, welke teksten, hoe lang het gaat duren. In de Basiliek, buiten, vanaf de weide waar de Sacramentstent staat, en langs de gehele route, zingen de mensen mee, want alles wordt via een geluidsinstallatie uitgezonden en men kan dus gewoon meezingen. Vaak zijn het bekende liederen, of vooral refreintjes die meegezongen kunnen worden. Maar vanaf het begin tot het einde is men er bij betrokken.
Op één van die dagen hoorde ik ook een heel bekend Surinaams lied, waarvan ik dacht hoe komt dit lied nu overgewaaid naar Lourdes: ”Grani glori musu de, na bun Yezus alape”. In de eerste uitgave van Jubilate had ik dit lied toegeschreven aan Fr. Anselmus. Maar het is een oud lied, want zowaar, ook op Bonaire werd dit lied gezongen tijdens de Sacramentsprocessie. Zie mijn artikel Groeten uit Bonaire van het 3 jaar geleden. Ik zal gaan uitzoeken wanneer en door wie het lied is geschreven. Maar liederen zingen uit andere landen met eigen woorden heeft ook zijn charme. Zo heb ik hier in Lourdes “De roeping van Simon Petrus” in Jubilate op Blz. 499, al gehoord in het frans, engels, spaans maar ook in het Papiamentu op Bonaire.

Volle basiliek
Al zingende komt dan uiteindelijk iedereen aan in de ondergrondse basiliek Pius X. We zijn dan wel 45 minuten onderweg geweest. Daar staan er al heel wat rolstoelen te wachten van mensen die de lange tocht liever niet wilden maken. Uiteraard naast deze vele zieken zijn er ook mensen die mee komen en alle pelgrims zijn er uiteraard van harte welkom. Het is dus altijd een volle basiliek. De vele vlaggen, vaandels, borden die mee trekken geven duidelijk aan vanwaar ze komen, en het is duidelijk dat de vele bisdommen hun aanwezigheid duidelijk willen manifesteren. Ik denk dat velen trots zullen zijn als ooit eens de Surinaamse vlag de ondergrondse basiliek wordt binnengebracht en onze Zalige Pater Donders op een groot vaandel in processie de grote ondergrondse basiliek wordt binnen gedragen! We zullen hopen dat hij dan een plaats krijgt naast Mgr. De Mazenod, stichter van de congregatie van de Paters Oblaten, die ook duidelijk zichtbaar aanwezig is.
Er wordt veel gezongen, waarbij het opvallend is dat de aanwezigen met kleine korte zinnetjes mee kunnen doen. Dat is een sterke kant van Lourdes, het samen zingen tussen koor en gemeente. In de basiliek worden dan de zieken gezegend met het Allerheiligste. Het is allemaal toch vlug achter elkaar en er wordt veel gevraagd van de pelgrims.
Het is nu zondagmorgen. De Internationale Mis is net voorbij en ik ben op mijn kamer om voor OMHOOG te schrijven. Aangezien Omhoog “met vakantie” is, schrijf ik het voor de radio en spreek het dan maar in. Wie weet komt het in een latere editie van Omhoog. Straks hebben we een gezellig samenzijn met de Oblaten van 12:15 – 13:00 uur en daarna gaan we eten. Vervolgens een SIESTA om dan om 15:00 uur weer door te gaan. Tot de volgende week?

OMHOOG Jaargang 62, editie 37, 07 oktober 2018