Door Paul Tjon Kiem Sang –
Puerto Maldonado, Peru
Op 16 januari vertrok Mgr. Choennie vroeg in de morgen met de SLM naar Georgetown. Daar voegde hij zich bij de lokale bisschop, Mgr. Alleyne, om samen de reis voort te zetten. Na enkele overstappen arriveerden ze op woensdag 17 januari op hun eindbestemming: de stad Puerto Maldonado in Peru. Een dag voor Mgr. Choennie’s vertrek, op maandag 15 januari, vertrok een toestel van Alitalia vanuit Rome met dezelfde bestemming: Peru. Aan boord was paus Franciscus, die een apostolisch bezoek zou brengen aan Peru en Chili.
Ernstig zorgen
Het bisschoppelijke netwerk van het Amazonegebied (REPAM) heeft dit pausbezoek aangegrepen om alle bisschoppen wier bisdommen deel uitmaken van het Amazoneregenwoud, uit te nodigen voor een conferentie in Puerto Maldonado. Daar brachten zij twee dagen met elkaar door en hadden natuurlijk ook een ontmoeting met de paus. De bisschoppelijke ontmoeting in Peru kan gezien worden als een voorbereiding op de grote bisschoppensynode van volgend jaar in Rome, die zal gaan over de Amazone.
Dat paus Franciscus een synode zou wijden aan dit zo immens belangrijke regenwoud was bijna voorspelbaar. In zijn encycliek Laudato sí besteedt hij veel aandacht aan dit kostbare gedeelte van de wereld. Paus Franciscus maakt zich terecht ernstig zorgen over de toekomst van het Amazonegebied. De gezonde voortzetting van de mensheid zal ernstig beïnvloed worden door het behoud of de vernietiging van het Amazoneregenwoud, dat zo vaak wordt omschreven als ‘de longen der aarde’.
Amazoneregenwoud
Maar nog voordat het zo ver komt, is het noodzakelijk dat nu reeds serieus wordt gekeken naar de bedreigingen waarmee het Amazonewoud geconfronteerd wordt, bedreigingen voor het bos, de wonderbaarlijke biodiversiteit, en bovenal voor de vele inheemse volken, die vanaf het begin van hun bestaan in harmonie met deze natuurlijke rijkdom hebben geleefd. Paus Franciscus is zich er terdege van bewust dat de wereld het lot van het Amazonegebied niet langer kan overlaten aan politici, milieuwetenschappers en ecologische bewegingen.
De kerk moet nu haar gewicht in de balans werpen om dit deel van Gods schepping te beschermen. Het is uiterst belangrijk dat een gezaghebbend instituut als de kerk zich hiermee gaat bemoeien, want er moet een stem zijn – zonder verborgen agenda of eigen belangen – die opkomt voor de hulpeloze stemlozen: het Amazoneregenwoud en alles wat zich erin bevindt.
Input
Ter voorbereiding op deze conferentie is aan alle deelnemende bisschoppen gevraagd om vooraf een input op te sturen, waarin zij aangeven wat in hun eigen bisdommen de grote uitdagingen zijn als het gaat om de bescherming van het regenwoud en de inheemse volken.
Het lijstje met uitdagingen die de bisschop heeft opgestuurd, is ons bekend. Niet alleen hij heeft ze bij verschillende gelegenheden aangehaald, reeds decennialang wijzen personen, groepen en instanties in ons land op de vernietigende wijze waarop wij met onze natuur omgaan. Daarnaast blijft de daadwerkelijke erkenning van de grondenrechten van de inheemsen een litanie zonder einde.
Ver-van-mijn-bed
Dat weten we allemaal. Met ons verstand. Dringt het echter ook door tot ons hart? De gemiddelde Surinaamse burger – vooral in Paramaribo – schijnt zich daar niet echt mee bezig te houden. Doorgaans maken wij ons slechts zorgen om het (eigen) economisch overleven of overwinnen.
De gestadige vernietiging van onze natuur blijft een ver-van-mijn-bedshow. Dat geldt eveneens voor de bezorgdheid om het welzijn van komende generaties. In hoeverre maken wij die hier en nu in Suriname leven zich werkelijk zorgen om de staat waarin wij het land zullen achterlaten?
Zorg voor de natuur en voor de komende generaties blijkt in ieder geval niet uit de wijze waarop wij nog steeds omgaan met het verbruik van fossiele brandstoffen, plastic en/of piepschuim bekers en bakjes, zeer schadelijke reinigingsmiddelen, de zucht naar fastfood etc. Het lijkt er eerder op dat dit verbruik alsmaar toeneemt. Het is zeer benauwend te denken dat hierachter een onbewuste mentaliteit van ‘na-mij-de- zondvloed’ schuilgaat.
Gods schepping
Als christenen zich daadwerkelijk bewust zijn van hun identiteit als kinderen Gods, dan zijn zij als eerste geroepen om te beginnen aan een ommekeer in de vernietigende leefstijl van onze samenleving. Immers, het heilig boek van de christenen – de Bijbel – begint en eindigt met een lofprijzing over de schoonheid van Gods schepping.
Dit besef moet niet alleen ons hart beroeren om bewust te worden van de teloorgang van de natuur door de mens, maar we moeten ook de pijn voelen van elke nodeloze vernietiging van de natuur. Want als wij pijn voelen, komen wij in actie. En die actie is op de eerste plaats alert zijn: onze oren en ogen openen voor elke vorm van milieuvernietiging, de openlijke en de heimelijke.
Als wij werkelijk willen, zullen wij geïnformeerd worden hoe er achter de schermen allerlei deals worden gemaakt door politieke en economische machthebbers, deals die rampzalig zijn voor de natuur. En het gaat hier echt niet enkel om Chinese investeerders die bijna vrij spel krijgen van onze overheid of de Braziliaanse goudzoekers. Wie controleert bijvoorbeeld of de gebruikte mijnen van de Suralco daadwerkelijk op de juiste manier worden gerehabiliteerd? Niet omdat het Amerikanen zijn, moeten wij ervan uitgaan dat zij het goed zullen doen.
Slechts één stem die opkomt voor de redding van de schepping kan al een verschil uitmaken. Laat staan als dat duizenden zouden zijn. Als we geconfronteerd worden met de immensiteit en hardnekkigheid van het verval is het gemakkelijk toe te geven aan de verleiding om het op te geven. Besef dan wel: het kwaad rekent daarop.
OMHOOG Jaargang 62, editie 03, 21 januari 2018
Categorieën:BISDOM, geloof en leven
OMHOOG 
Geef een reactie