Ik herinner me dat ik, toen ik voor het eerst mijn liefde voor het katholieke geloof herontdekte, de mis bijwoonde in een prachtige kerk met de tabernakel en het kruisbeeld prominent vooraan. De kerk waar ik naartoe ging had dit niet, dus toen ik deze kerk binnenliep, raakte het me diep en bracht me tot tranen.
Ik hou van de tabernakel die niet in een hoek zit. Ik vind het geweldig dat katholieke kerken de voorkant en het midden van het altaar hebben, en geen preekstoel. Ik hou ervan om te zien hoe de priesters en diakens het altaar kussen wanneer ze de mis binnenkomen en verlaten. Ik hou van de klokken, de kaarsen, de wierook, de beelden van Maria, Jozef en de heiligen, de oliën, de gewaden, de glas-in-loodramen – alles. Ik vind het geweldig dat je tijdens de consecratie (in veel kerken) deze prachtige klokken hoort luiden, die je aandacht vestigen op het wonder dat zich op het altaar voltrekt. Deze bellen helpen ons op een diepe en mysterieuze manier te verbinden met de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistie.
Ik hou van het kruisbeeld. Je zult sommige mensen tegenkomen die hun afkeer uiten bij de gedachte om Jezus op Zijn kwetsbaarst af te schilderen. Raad eens? Dit zou je ongemakkelijk moeten maken. Jezus wil niet dat we naar Zijn kruisiging kijken als slechts een gebeurtenis uit het verleden. Elke zweepslag die Hij nam, elke slag die de spijker in Zijn handen sloeg, werden veroorzaakt door jou en mij. ONZE zonden (heden, verleden en toekomst) hingen Jezus aan dat kruis. Het kruisbeeld is de ultieme uitdrukking van hoe ver een liefhebbende God zal gaan om ons te bereiken. Staren naar een kruisbeeld is een nederige ervaring.
Ik vind het heerlijk om de mis in te lopen en mezelf te zegenen met wijwater, en dan te knielen in gebed voordat de mis begint. We knielen omdat we in de tegenwoordigheid van God zijn. Knielen is een zeer betekenisvol en intiem gebaar, en het drukt aanbidding uit en toont onze eerbied voor Hem. Knielen in Gods aanwezigheid tijdens de mis benadrukt de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistie, en hoeveel we onze Koning liefhebben en aanbidden.
Wanneer we zien dat wierook in onze kerken wordt gebruikt, is het bedoeld om ons aan de hemel te herinneren, en dat onze aanbidding van God in de christelijke liturgie goddelijk van oorsprong is. Het herinnert ons er ook aan om te bidden, en dat ons gebed tot God opstijgt als de rook van het wierookvat, onze aanbidding van God zuivert en zijn Heilige Geest in ons laat werken om ons heilig te maken.
Deze kleine tradities en sacramenten hebben allemaal iets te betekenen en maken de mis des te betekenisvoller en mooier. Ze helpen ons met al onze menselijke tekortkomingen en afleidingen om te begrijpen wat er werkelijk aan de hand is tijdens de mis, en om ons op Christus te concentreren. Zijn ze nodig voor de geldigheid van het avondmaal? Nee. Maar kunnen ze iemand helpen om de schoonheid van het heilig misoffer echt te waarderen en te herkennen, en tot een dieper begrip te komen van waarom we daar zijn? Ja. In een tijdperk waarin een tragisch groot aantal katholieken niet langer in de werkelijke tegenwoordigheid van Jezus Christus in de eucharistie gelooft, of zelfs niet meer elke zondag de mis bijwoont, kunnen deze sacramenten iemand helpen zich te concentreren op het wonder dat op het altaar plaatsvindt.
Ik ben dankbaar voor ons katholieke geloof en voor al onze mooie tradities die een zeer krachtige devotionele hulp zijn tijdens de mis, en een rijke sacramentele traditie van de Kerk.
In Christus, liefs, Liz.
(FB/Love being Catholic)
OMHOOG Jaargang 65, editie 48, 28 november 2021
Categorieën:geloof en leven, getuigenissen
OMHOOG 
Geef een reactie