door Wielfred T. Tjin A Tam –
Met pater Kumar als celebrant, Marlene als dienstleider en de lectoren Anne-Roos, Anne, Judith en Jane werd in de middag van 21 januari jl. een gebedsviering gehouden in de H. Driekoningenkerk. Het was de vijfde dag in de week van gebed voor eenheid onder de christenen. Verder was er niemand aanwezig in de kerk. De dienst werd via livestream op de Facebookpagina van Parochie-Noord uitgezonden. Parochianen werden aangespoord om in hun eigen omgeving, thuis mee te bidden, te zingen en te vieren. Door de COVID-19-pandemie en de bijbehorende maatregelen hebben wij dit jaar geen gezamenlijke viering kunnen houden met onze zusters en broeders van de overige christelijke denominaties in Paramaribo-Noord zoals voorgaande jaren. Zusters uit de oecumenische kloostergemeenschap in Grandchamp (Zwitserland) hebben het materiaal voor de gebedsweek dit jaar voorbereid. De kloostergemeenschap wijdt zichzelf al sinds haar ontstaan aan eenheid en gebed, en wijst op de verbondenheid met Christus als bron van de vrucht van eenheid.
Stilte
In de ruimte van de H. Driekoningenkerk, in het midden – op het priesterkoor – tussen de doopvont en het altaar stond de paaskaars op een houten staander. Vanuit de staander waren er gekleurde linten neergelaten – rood, geel, groen en wit – die tussen de stoelen eindigden. Pater en de medewerkers zaten in een cirkel om de brandende paaskaars. De viering begon met het lied De Geest des Heren heeft een nieuw begin gemaakt, gevolgd door drie gebeds- en bezinningsronden met lezingen uit de Schrift en met zang uit Jubilate.
De eerste wake ging over in Christus blijven: de eenheid van de hele persoon. De psalm was psalm 103 en de lezing werd gehaald uit het evangelie volgens Johannes 15 vers 1-17. Vaak zien wij bidden als iets wat wij doen, een activiteit van onszelf. Maar nu worden wij uitgenodigd om binnen stil te worden, ons af te keren van alle lawaai, van de zorgen in ons leven, en onze gedachten los te laten. In deze stilte zal God aan het werk gaan. Wij hoeven alleen maar in Gods liefde te blijven, te rusten in Hem. De aanwezigen hielden vijf minuten stilte.
Liefde
De tweede wake ging over de zichtbare eenheid van christenen. Psalm 85 werd voorgelezen en de Schriftlezing werd gehaald uit de eerste brief van Paulus aan de Korintiërs, 1 Korintiërs 1 vers 10 – 13a. De Heer roept ons op om onderling één te zijn. Hij geeft ons Zijn vrede en nodigt ons uit die te delen. Laten wij een teken van Zijn vrede met elkaar uitwisselen. Iedereen werd uitgenodigd om een teken van vrede aan elkaar te geven, naar eigen gebruik en traditie.
De derde wake handelde over de eenheid van alle mensen en de hele schepping. Psalm 96 werd geciteerd en de lezing was uit het boek Deuteronomium 30 vers 11-20. Geïnspireerd door een tekst van Dorotheus van Gaza (een monnik uit Palestina in de zesde eeuw) worden wij geroepen om Gods genezende en verzoenende liefde uit te dragen. Dit werk kan alleen maar vruchtbaar zijn als wij in God blijven, als ranken van de ware wijnstok Jezus Christus. Hoe meer wij tot God naderen, hoe dichter wij ook tot elkaar zullen komen.
Dichterbij
Probeer je voor te stellen dat er een cirkel op de grond is getekend en dat deze cirkel de wereld is. Het middelpunt (de paaskaars) symboliseert God en de paden naar dit middelpunt; de verschillende kleuren zijn de verschillende manieren waarop mensen leven. Wanneer mensen in deze wereld ernaar verlangen om dichter bij God te komen, dan lopen zij richting het middelpunt. De aanwezigen zetten een aantal stappen richting de kaars. Hoe meer de mensen zich naar de kern bewegen, naar God, hoe dichter ze bij elkaar komen. En hoe dichter ze bij elkaar komen …. hoe dichter ze bij God komen. De personen staken allen een kaars aan, aan het licht van de centrale kaars. Daarna waren zij een moment stil voor gebed. Na een minuut stilte keerden zij zich naar de mensen (camera). Hierna eindigde de dienst met het slotlied In Christus is geen Oost en West.
OMHOOG Jaargang 65, editie 07, 14 februari 2021
Categorieën:geloof en leven, verslag
Geef een reactie