Aangeboden door Stg. Devotie Petrus Donders

Hevige pijnen
Dylan werd begin oktober 2016 plotseling ziek met veel pijnen aan beide handen en knieën. Hij had daarbij moeite met opstaan uit een stoel en bij het traplopen. Wij besteedden er weinig aandacht aan omdat wij bekend zijn met de rest- en herhalingsverschijnselen van de Chikungunya-ziekte welke hij in 2014 had opgelopen. Tevens had hij in 2015 ook de Zika-ziekte met milde verschijnselen.
De pijnklachten namen alleen maar toe. Ondanks diverse medische onderzoekingen (laboratorium, reuma, immuniteit, röntgen, MRI, echo) door diverse artsen en specialisten, kon er geen duidelijke medische diagnose vastgesteld worden. Dylan bleef constant hevige pijn hebben. Hij kon toen nog wel zelf lopen, traag en met een zwakke tred. Hij gebruikte 3x per dag pijnstillers en ging ook nog naar school.
De situatie verslechterde echter begin december 2016 nadat hij met de gymles had meegedaan. De dag erna had hij zoveel pijn en koorts dat hij vanaf toen niet meer kon lopen en ook niet meer naar school kon. De pijn is vanaf toen niet verminderd en kon hij zich alleen verplaatsen door op onze schouders te leunen.
Hij gebruikte 3x daags Naproxen en moest vanwege bijwerkingen acuut stoppen met de medicatie op voorschrift van de neuroloog. Echter was er weinig verandering in de pijnbeleving. De kerstdagen en jaarwisseling zijn aan ons voorbijgegaan en naast de ondersteuning van dierbare vrienden en familie, hebben wij veel troost in gebed gezocht.

Rolstoel
Begin januari 2017 stonden wij op het punt naar Nederland te vertrekken voor verder onderzoek, maar door de revalidatie arts werd in samenspraak met de neurloog, een medische diagnose vastgesteld: ‘functionele stoornis’. De objectivering zou door de neuroloog moeten plaatsvinden.
Tevens werd begin februari een neurologisch team uit Nederland in Suriname verwacht en Dylan was op de lijst voor screening geplaatst. Dylan was echter helemaal moe van alle pijn en onderzoekingen. Hij wilde niet naar Nederland. Hij wilde naar school, terug naar zijn sport, zijn vrienden. De harde consequentie was wel dat hij dit alleen in een rolstoel kon. Hij had te weinig kracht om op krukken zijn lichaamsgewicht te dragen zonder pijn in zijn benen.
Nadat wij de school hadden benaderd en hun verder op de hoogte stelden over het verloop van de ziekte van Dylan, werd meteen alle medewerking toegezegd en werd zijn klas die op de eerste verdieping was, naar de begane grond verhuisd. Zonder de hulp en ondersteuning van de schoolleiding, leraren maar ook de leerlingen van de school, zou dit schooljaar en de kwaliteit van beleving van de school voor Dylan, er niet zijn.
Dylan ging altijd met plezier naar school. Natuurlijk was het een drama voor een ieder om Dylan in een rolstoel te zien, voor hemzelf maar ook voor zijn schoolgenoten. Hoe zouden ze hiermee overweg gaan? Voor ons als ouders was het een hartverscheurende confrontatie om hem te zien lijden, zijn twijfels, ja, onze twijfels van ‘komt dit wel goed’, er mee moeten ‘dealen’.

Petrus Donders en Batavia
In deze fase van ontreddering besloten vrienden van ons om bisschop Karel Choennie voor ons te benaderen om hulp. Hij bezocht ons thuis, hoorde ons aan en zag het leed van Dylan en ervoer onze machteloosheid. Hij besloot om ons te helpen en na met ons te hebben gebeden, stelde hij voor om een noveen met onmiddelijke ingang te starten op voorspraak van Petrus Donders. Wij beseften pas de volgende dag dat de bisschop eigenlijk de gehele katholieke gemeenschap had gevraagd om voor Dylan en voor ons te bidden. Een heel warm gevoel ervoeren wij tijdens deze noveenperiode.

Wij besloten met het gezin ook met bedevaart naar Batavia te gaan, die ‘toevallig’ precies op de laatste dag van de noveen viel. Langzaam maar zeker beseften wij dat deze periode helemaal in het teken van Petrus Donders stond vanwege alle geplande activiteiten. De vrijdag voor het einde van de noveen had Dylan een goede dag; hij stond heel even zelfstandig en alleen bij het plassen. Zonder steun tegen de muur wat daarvoor niet mogelijk was. Op de zondag van de bedevaart, tegen het einde van de noveen, heeft Dylan weer alleen even gestaan in het toilet op Batavia.
Dylan verzette zich eerst om naar Batavia te gaan, in zijn rolstoel, zijn onmacht en beperkingen en bewust van alle aandacht die hij zou krijgen, maar gaandeweg de dag ontdooide hij en hadden wij als familie een plechtige en vredige dag. Na lange tijd! Wij zijn onze mede-bedevaartgangers zeer erkentelijk voor deze bijzondere dag, voor het delen van hun gevoelens en de ervaring van de kracht van het geloof.
De donderdag na de bedevaart, ging Dylan naar school. Dylan moest echter die dag met de klas naar TBL voor een schoolfilm. Hij besloot om niet in de rolstoel mee te gaan. De rolstoel was wel in de bus geplaatst, maar Dylan heeft er geen gebruik van gemaakt. Hij heeft zelfstandig gelopen, en dat met zijn schoolvrienden en lerares. Wij als ouders waren volledig verrast en superblij, maar natuurlijk ook vertwijfeld en met angst. Zal hij morgen geen pijn meer hebben?

Bijzondere versterking in geloof
Juli 2017: tot dat moment was er geen reden geweest voor een doktersbezoek. Dylan heeft geen terugval gekend. Hij had wel spierpijnen, niet alleen in zijn benen maar ook ook op andere lichaamsdelen. Hij deed weer aan sport en de lessen lichamelijke opvoeding op school. Langzaam maar zeker kon hij al meer fysieke belasting aan en deed vanaf medio mei vier keren in de week aan een vorm van fysieke training. Ook zijn schoolprestaties waren weer in de lift. Hij heeft zijn zelfvertrouwen hervonden. De vriendenrelaties op school werden weer normaal en af en toe kwamen leerlingen bij hem thuis over de vloer.
Onze vrienden binnen de kerkelijke gemeenschap hebben onze wanhoop en verdriet gezien en mgr. Choennie ingeroepen voor hulp. Vanaf dat moment werd onze hoop een levende hoop. Het verhaal van Petrus Donders, welke bij ons algemeen bekend is, heeft pas door de noveen en de bedevaart naar Batavia zijn impact en beleving gehad en ons geloof versterkt. Ons gezinsleven heeft een bijzondere versterking gerkegen door deze gebeurtenis en wij zijn zo dankbaar voor dit geschenk van onze lieve Heer Jezus Christus.

Als je zo diep in de put gezeten hebt en niet meer wist waar het leven van Dylan naar toe ging, is dankbaarheid misschien zelf te zwak om deze manifestatie van beterschap te omschrijven. Wij hebben de diepste zin van het geloof in de Heer mogen ervaren!
In september 2017 is Dylan met goede cijfers overgegaan naar de volgende klas. Hij sport en traint weer volop. Hij ontwikkelt zich tot een fijne jongeman. Wij willen u bij deze omarmen en bedanken voor uw ondersteuning, beleving, gebed en de hoop die wij allen hebben mogen ontvangen en welke deel zijn geweest van het herstel van Dylan. God bless!

Categorieën:geloof en leven