Door Cherryl Daal –
In Paramaribo worden dak- en thuislozen vaak behandeld als ongewenste kikkers: genegeerd, bespot en weggeduwd. Maar op 26 juli 2025 veranderde hun verhaal. De christelijke gemeenschap van de Barmhartige Samaritaan gaf hen iets wat ze zelden krijgen: liefde, respect en een koninklijke behandeling. Dit initiatief liet zien dat een simpele daad van vriendelijkheid een wereld van verschil kan maken. Net zoals in het sprookje waarin een prinses een pad kust en een prins ontdekt, leerde deze dag dat achter elke “kikker” een mens schuilt die het verdient om als een prins behandeld te worden.
Een dag vol hoop en geloof
De dag begon met een indrukwekkende kerkdienst. Pater Iyke ontroerde de aanwezigen diep met zijn preek. “Iedereen kent pijn,” sprak hij indringend. “We delen allemaal dezelfde breekbaarheid – als glas dat schittert, maar ook kan barsten.” Hij benadrukte dat de reis van het leven voor iedereen in dezelfde aarde eindigt, ongeacht of je nu Barack Obama of Donald Trump heet. Deze woorden waren als balsem voor de ziel van velen.
Tijdens de dienst danste Stephanie Mawo vol overgave op het lied ‘Victory’ van zanger Eben. Haar bewegingen waren een visueel gedicht dat het publiek met luid applaus beloonde. De Barmhartige Samaritaan ontving de gasten met open armen, zonder afkeer of afwijzing. Ze mochten dansen, lachen en zich eindelijk weer echt mens voelen.
Verborgen talenten komen tot bloei
Na de dienst kregen de gasten een heerlijke soep. Dit werd gevolgd door een ballonnendemonstratie, waarbij de vrolijke “maggi blokjes” – zuster Gisla Ravenberg en haar dochter Jerihne – samen met anderen dansten en ballonnen omtoverden tot hartjes en bloemen. Dit getalenteerde duo bracht plezier, muziek en kleur, en gaf het feest “flavour, karakter en pit.” Ze spraken over Gods liefde en het belang om je aan Hem vast te klampen, net zoals een bloem een steel en wortels nodig heeft om te groeien.
Twee oudere heren traden moedig naar voren met hun zang. Eén van hen zong een profetische waarschuwing tegen verleidingen zoals alcohol en drugs, met de boodschap dat plezier bij Jezus te vinden is. Een andere man zong vol overgave het lied “Majesteit” en was zichtbaar ontroerd door de koninklijke behandeling die hij kreeg. Dit initiatief gaf hem de kans om zijn diepst verborgen stem eindelijk te laten horen.
Barmhartigheid aan tafel en feest op de dansvloer
Nadat ziel en geest gevoed waren, volgde een warme maaltijd. Hoewel kikkerbilletjes in diverse culturen als een delicatesse worden gezien, was dit gelukkig niet op het menu. De gasten werden verwend met heerlijke bruine bonen met geroosterd kippenvlees, met liefde bereid door zuster Astrid Ligeon en aangevuld met broeder Stanley’s populaire zuurgoed. Zuster Marabel Boldewijn vroeg liefdevol of iemand nog wat wilde, een gebaar van onschatbare waarde. Dit was meer dan een maaltijd; elke hap was een teken van waardigheid.
Na het eten trad een band op. In tegenstelling tot het effect van zout op een pad, sprongen de aanwezigen op dit feest juist op van vreugde. De muziekband hield de sfeer levendig. Zuster Florine Ligeon danste enthousiast met haar hartjesballon, terwijl zuster Marabel Boldewijn de feestvreugde versterkte in haar paars-witte jurk, die zwierde op het ritme van de muziek. Liederen zoals “Yu de wan wini man” en “We de dja fu opo yu nen, Masra” vulden de ruimte. Zelfs “Vader Abraham” werd ingezet voor een vrolijk dansspel. Niemand kon op zijn stoel blijven zitten; zelfs de rustigste gast liet zich meeslepen door de vreugde.
Een oproep tot actie
Een ‘plaktodo’ is een amfibie: een wezen dat moeiteloos beweegt tussen water en land. Net als amfibieën bewegen dak- en thuislozen zich langs de randen van het bestaan – gedreven door hoop, teruggeworpen in wanhoop, soms zichtbaar, vaak vergeten. Ze leven in geïmproviseerde tenten en vechten dagelijks om te overleven. Structurele hulp ontbreekt, en hun bestaan is kwetsbaar.
Achter elk gezicht schuilt een verlangen naar liefde, een gezin en waardigheid. Dit is een kans voor minister Diana Pokie om de ‘onzichtbaren’ zichtbaar te maken met daden die levens een nieuwe richting geven. De Barmhartige Samaritanen bewijzen dat echte barmhartigheid begint met liefde en staan klaar om de minister te adviseren en uit te nodigen voor het volgende jaar.
Het wordt tijd dat Suriname een land wordt waar niemand wordt behandeld als een kikker die men met een slipper doodslaat, maar als een mens die men omarmt met liefde en respect. De overheid heeft nog wat huiswerk te doen, zodat ook dak- en thuislozen kunnen stralen!
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Plaats een reactie