door Cheryl Jacott- Daal

Wie zegt dat regen een vlam dooft, is nooit met Pinksteren in Paramaribo geweest temidden van vurige katholieken. Ondanks de regen op 9 juni brachten de Charismatische Vernieuwing en de bisschop de viering dansend naar de straten, waar hoop en geloof als een laaiend vuur werden verspreid. Met de energieke brassband kwam de stad tot leven, terwijl een menigte in het rood zich voortbewoog als een vurige stroom – een krachtig symbool van de Heilige Geest, die harten aanraakt en levens voorgoed vernieuwt.
Het was geen stille viering, maar een explosie van lofprijzing en overgave. De pelgrimstocht bracht een duidelijke boodschap: “God is hoop. Wij schamen ons niet voor ons geloof!”
Vol enthousiasme werd de tocht voortgezet naar de pinksterviering in de Kathedrale Basiliek.

Muziek als gids: Een ontmoeting met de Heilige Geest?
De deuren van de Basiliek zwaaiden open, en de menigte stroomde verwachtingsvol naar binnen. Voor sommigen was dit de eerste keer dat zij zo een viering zouden meemaken. Ze hadden gehoord over de Heilige Geest – maar zou het Pinkstervuur hier voelbaar zijn?
De lofzang “Vlam van Liefde, de hoop die ons doet leven” vulde de Basiliek, als vonken die harten moesten raken. Maar werd elke ziel meegesleept in deze vreugde?
Wie in Jezus gelooft, leeft hoopvol – zonder angst,” klonk het krachtig. Maar wat als angst toch bleef fluisteren?
Terwijl de laatste klanken wegvloeiden en een zachte wind door de Basiliek gleed, werd het duidelijk: HIJ WAS AANWEZIG. Niet alleen voor degenen die dansten en jubelden, maar ook voor zij die worstelden, twijfelden en wachtten op een teken van Goddelijke hoop.

Getuigenis: Waar vuur komt verandert alles
“Als de Heilige Geest je aanraakt,” begon zuster Florine Ligeon, haar stem diep en stevig, “kun je nooit meer terug naar je oude leven.” Ze vertelde over een tijd waarin haar hart zoekende was, een tijd van onzekerheid. Eén keuze veranderde alles: het seminar Leven in de Geest. Wat begon als een kleine stap, groeide uit tot een reis die haar hart en leven volledig vernieuwde. De zoektocht heeft haar geleid naar haar roeping. Van lid van een gebedsgroep werd ze een leider, en nu stond ze als deel van het Nationaal Service Team, vastbesloten om anderen te begeleiden naar diezelfde transformatie.
Zuster Florine riep alle gelovigen op om zich aan te sluiten bij een gebedsgroep. Het is meer dan alleen een samenkomst – het is een plek van GEESTELIJKE GROEI. Daar word je gedragen in moeilijke tijden, leer je Gods stem verstaan, en vindt genezing en vernieuwing plaats. Samen blijf je het vuur voeden—een vlam die niet dooft, maar steeds weer oplaait.

Sjofar en dansers raken de Hemel
Sjofar? Dat is NIET de naam van een nieuwe VURIGE priester of diaken die tijdens de dienst werd ingezet. Het is ook geen synoniem voor vuur. Maar wie erbij was, weet: sjofar en vuur dansten samen in de Basiliek.
De drie “Musketiers” van “Geloof” bliezen herhaaldelijk op de sjofar—een oud Joods instrument, gesneden uit ramshoorn, dat oproept tot bezinning, bekering en ontwaken. Elke toon sneed als een vurige pijl door de atmosfeer, en het vuur beantwoordde die roep: zichtbaar in lofprijs en voelbaar in de heilige overgave.
Tussen de klanken van de sjofar en de lofprijzing bewogen jonge dansers. Hun bewegingen ademden de vreugde van de Heilige Geest in en uit. Samen met de sjofar veranderden zij de kerk in een altaar van wakker geworden zielen.

Hoop op zwaaiende satéstokjes
Geroosterde kip met pindasaus aan een satéstok heb je vast al eens geproefd. Maar op die dag in de Basiliek werd een heel ander soort satéstok uitgedeeld—één zonder vlees, maar wél bomvol vitamines… voor de ziel! Aan het stokje was een vlam van hoop bevestigd, met daarop een bijbeltekst. De boodschap was helder: Deel dit vuur, breng hoop naar iemand anders. Net zoals een heerlijke pizza bedoeld is om te delen, is hoop niet iets om voor jezelf te houden. In tijden van vreugde, pijn en onzekerheid hebben mensen elkaar nodig—een woord van bemoediging, een vriendelijk gebaar, een teken dat ze niet alleen zijn. Zo geef je smaak aan het leven van anderen, niet alleen door wat je bereidt en deelt, maar door de liefde en steun die je verspreidt.
Terwijl de kerk uit volle borst “Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen” zong, zwaaide het publiek met de vlammetjes van hoop in de lucht. De kracht van die woorden werd zichtbaar en voelbaar.

Vurige lofprijzing
Met het krachtig lied “A Gado Disi A De Wan Bigi Gado” barstte de lofprijzing los. Schoenen werden uitgeschopt, lichamen bewogen vrij en de bisschop danste mee in de Geest. Op dat moment leek niets de lofprijzing te kunnen stoppen. Het publiek zong vanuit het hart. Een gedachte kwam in mij op: Zou het niet prachtig zijn als gelovigen in alle kerkdiensten zo vrij en vol overgave God zouden prijzen? Niet alleen hier, niet alleen op speciale vieringen-maar altijd, met een vuur dat nooit dooft.

Talk: diaken Sonny Waterberg
Diaken Sonny Waterberg zijn boodschap was helder: “Als Jezus in ons hart leeft, werkt de Geest in ons. Hij verandert ons, Hij geeft leven.” Dit was GEEN oproep tot een kleine verandering—dit was een oproep tot VOLLEDIGE overgave.
Om die waarheid vast te houden, werd de kerk meegenomen in een opzwepend Nigeriaans lied. Groep A zong “Wa, wa, wa E mi mi mo”, groep B antwoordde met “Wawa wa a rabara”, en samen zongen ze “Waho wahoo”. Zingen is niet zomaar muziek—het is een anker voor de ziel. Woorden vervagen, maar de melodie blijft hangen. Toen de band werd ingezet, bewoog de Geest voelbaar door de Basiliek. Gelovigen stonden op om te zingen en te dansen. Dit vuur was bijzonder. Een kracht die harten verwarmde en angsten verdreef. Het lied herinnert ons eraan dat de Heilige Geest waait waar Hij wil, en wie zich openstelt, wordt geraakt.”

Zalving: De Geest daalt neer
Zalfolie is geen massageolie, maar een hemelse aanraking die de ziel herkent, heiligt en geneest. Leiders en gebedsdienaren werden eerst gezalfd door de bisschop. Daarna vloeide de zalving de kerk in, raakte voorhoofden en brak harten open. Terwijl het lied “Sen Faya Sen Alen” klonk, stroomden tranen over wangen. Sommigen vielen op hun knieën, gedragen door de kracht van de Heilige Geest die over hen kwam. Een nieuwe uitstorting was voelbaar en intens. Dit was Pinksteren. Dit was vuur.

God laat NOOIT in de steek
Tegenslagen beproeven het geloof. Ze brengen onzekerheid, twijfel, verwarring en schijnbare afstand tot Gods belofte. Maar juist in het dieptepunt, als twijfel wortels krijgt, fluistert God: “Heb Ik je ooit in de steek gelaten, Gerda Alvares-Misidjang?” Zij hoorde die fluistering zelf, in haar eigen strijd naar Pinksteren toe. Zuster Gerda Alvares-Misidjang, voorzitter van de Katholieke Charismatische Vernieuwing, wist het zeker. De voorbereiding op de Pinksterdienst was niet eenvoudig, de obstakels leken onafwendbaar. Maar op de dag zelf viel alles op zijn plek. Het weer was zoals gevraagd tijdens gebeden, de kerk stroomde vol, en de lofprijzing steeg op als een hoge vlam. Wat ooit een strijd leek, bleek slechts een bevestiging van Gods trouw. God laat zijn kinderen nooit los—zelfs niet in de storm.

Positieve reacties gelovigen
Geen wanklank gehoord – alleen lof, dankbaarheid en stralende gezichten. De viering eindigde met harten vol vreugde en monden vol suiker: woorden van lof, warmte en geloof. Er was waardering voor de sterke opkomst, de krachtige talk van de diaken, de aanwezigheid van de bisschop en liederen die diep raakten. De vlammetjes met teksten boden troost en inspiratie. Zelfs een parlementariër was erbij – trots zei ze dat dit niet haar eerste Pinksterviering in de kathedraal was. En de bisschop? Die glimlachte stil: een herder, dankbaar voor vurige arbeiders in Gods wijngaard. Eén ding klonk overal door: God was voelbaar aanwezig en Zijn Geest beweegt nog steeds in de Kerk.

Categorieën:geloof en leven, verslag

Tags: diaken Sonny Waterberg, Gerda Misidjang, Katholieke Charismatische Vernieuwing, KCV, Pinksteren