De dood heeft soms een komma

By Melvin Mackintosh on 23 mei 2025 • ( 0 )

door Cheryl Jacott-Daal –

In Asewa ‘Otono deelde een zuster met diepe emotie haar getuigenis: De dood had aan haar levenspoort geklopt, maar de hoeder van haar leven Jezus kwam ertussen en greep tijdig in. Haar voeten waren net als Lazarus gebonden en dus gereed gemaakt voor de oversteek.
Zij is het levend bewijs van een “DEDE WIKI”-wonder, een krachtig voorbeeld van hoop en goddelijke interventie. Deze ervaring van wonderbaarlijke redding vond weerklank in de harten van velen.
Zuster Gerda Alvares-Misidjang heeft met heel veel passie vier eendaagse retraites geleid in maart en april. Zij ontvouwde onder de titel “Hoop is een vast Anker” het verhaal van Lazarus als een kostbaar geschenk van hoop en troost.

Recht op eeuwig leven?
Als een heldere spiegel toonde het evangelie van Johannes 11,1-44 tijdens de inspirerende Woco-dienst de diepten van hoop en opstanding. Met onze handen op de borst werden we geconfronteerd met indringende vragen: “Als je vandaag dood verklaard zou worden en voor Gods troon zou staan, welk antwoord zou je geven op de vraag naar het recht op het eeuwig leven?” Zou het de frequentie van kerkbezoek zijn, de toewijding als Gods dienaar, of de trouw aan een gebedsgroep? Of knaagt er nog iets in de stilte van ons geweten, iets dat onbesproken is gebleven met Hem? Want de dood, die sluipende schaduw, kent geen afspraak en de tijd die ons is toevertrouwd, kan onverwachts ten einde lopen.

De steen is weggerold: Een Wonder van God
Als gezonken schepen lagen Maria en Marta’s hoop op de bodem van hun verdriet in de film “The Chosen”. “Was U hier maar geweest, Heer…” fluisterden hun gebroken harten, waar eens een vurig geloof had gebrand was nu een vlammetje van hoop overgebleven. “Was U hier maar geweest, Heer, dan was Lazarus niet gestorven…” Jezus’ bevel klonk helder: “Rol de steen weg!” Twijfel vulde de lucht, vermengd met de vrees voor de stank van het ontbindende lichaam van Lazarus, die immers al vier dagen dood was. Maar na Jezus’ gebed tot God verscheen een hevige wind van goddelijke kracht. Jezus sprak met absolute overtuiging: “Lazarus, kom naar buiten!” Versteende en verbaasde gezichten vulden het tafereel toen een in wit linnen gewikkelde gestalte uit het donkere graf tevoorschijn kwam.

Emoties bij symbolische gebondenheid
De verstikkende stilte van het graf werd voelbaar toen lange zwachtels de handen van de deelnemers in Asewa ‘Otono strak vastbonden. Deze fysieke binding, geïnitieerd door het aangrijpende verhaal van de gebonden Lazarus, opende de deur naar een intense innerlijke reis. “Sluit je ogen,” fluisterde zuster Gerda, “en voel de verstikkende hitte in de kist.” Symbolisch daalden wij af in de duisternis, ervoeren de gevangenschap in de verstikkende greep van de doodskist. Het losmaken van het lint voelde hierna aan als een bevrijding van de boeien van pijn, angst, wrok, het onkruid van niet-vergeven – de “hebi” die ons gevangen houdt. De frisse lucht tijdens een wandeling in de natuur die volgde, gaf ons de zuurstof om in vrijheid met Jezus verder te wandelen.

Bidden aan een Kruis: Een verlanglijst
Een houten kruis werd het stille altaar van onze innerlijke strijd en diepste verlangens. Op het kruis schreven wij het vers uit Johannes 11 dat ons het meest raakte. Op een blanco bladzijde werden persoonlijke obstakels en diepe verlangens opgeschreven. Deze geheimen werden opgevouwen en met draad aan het kruis vastgemaakt als een stille roep om hulp naar de hemel. “Help ons, Heer!” Het kruis, nu een kostbaar symbool, rust op tafels en in gebedsruimtes in de huizen van elke deelnemer, wachtend op dagelijkse gebeden tot de Heer. Over drie maanden zal de stilte wellicht plaatsmaken voor een getuigenis, wanneer ieder de persoonlijke verhoring van zijn of haar gebedspunten zal evalueren.

Bidden voor elkaar: Een stroom van tranen en kracht
In teams van twee harten vonden deelnemers elkaar liefdevol in gebed. Er vloeide tranen van ontroering, terwijl gebrokenheid en verlangens samensmolten in vurige smeekbeden. Handen rustten op harten, zoekend naar genezing door de kracht van de Heilige Geest. Voor één mannelijke deelnemer was een gebed als een sleutel die precies in het slot van zijn ziel paste, waardoor een onuitgesproken waarheid aan het licht kwam: zijn moeite met vergeven. Als een koele bries leidde de Heilige Geest de gebeden.

Persoonlijke ervaringen: Een keerpunt van Hoop
Een zuster offerde haar zaterdag op vanwege een stille honger naar een diepere verbinding met God. De stille momenten werden vruchtbare grond voor antwoorden op al haar vragen. Ze proefde de troost van een Jezus die meeweent in tijden van verdriet. Zijn nabijheid en troost heeft zij als een warme deken tot in haar ziel gevoeld. De retraite was geen vluchtige ervaring, maar een keerpunt, een zachte uitnodiging om als pelgrims van hoop verder te reizen. Een andere zuster zag alles in het leven als vanzelfsprekend totdat ze plotseling ziek werd. Deze zuster had zich geestelijk voorbereid op de retraite en God vooraf gevraagd om openbaringen, en ervoer Zijn timing als perfect. Ze leerde de waarde van het leven opnieuw kennen door haar ziekte. Ballast werd radicaal overboord gegooid, en een onverwachte kracht stuwde haar voort. Zelfs wanneer we ons geestelijk dood voelen… is dit soms slechts een komma, een adempauze in ons levensverhaal. Juist in die beproevingen worden we gevormd, en kunnen wonderen onverwachts volgen. Doe je volgend jaar mee aan de retraite in de veertigdagentijd?