door Paul Tjon Kiem Sang –
#1 Visioen van een overvloedig banket
De profeet Jesaja schetst het beeld van een overvloedig en heerlijk banket, bereid door de Heer op de top van de berg, een symbool van gezelligheid en gemeenschap, bestemd voor alle volkeren. [Ook] Jezus vertrouwt zijn leerlingen de taak toe om alle volkeren te bereiken en hen een banket te serveren dat volheid van leven en vreugde geeft. Door zijn Kerk, geleid door zijn Geest, wil Hij de hoop in het hart van de mensen weer aanwakkeren, de vreugde herstellen en allen redden, vooral degenen wiens gezicht vol tranen is en die in angst tot Hem roepen.
#2 We zijn allemaal ‘de Kerk’
Het Volk van God is nooit de som van de gedoopten, maar het ‘wij’ van de Kerk.
#3 De Kerk is als de maan
Net als de maan schijnt de Kerk met gereflecteerd licht. Ze is een sacrament van relaties en gemeenschap met het oog op de eenheid van heel de mensheid, zelfs in onze tijd die zo beheerst wordt door een gebrek aan samenhorigheid, het gevoel een gemeenschappelijke lotsbestemming te delen, en door een te vaak individualistische opvatting van geluk en dus van verlossing.
#4 Gezag van herders
Synodaliteit impliceert geenszins een devaluatie van het bijzondere gezag en de specifieke taak die Christus zelf aan de herders toevertrouwt: de bisschoppen met de priesters, hun medewerkers en de paus. Het biedt veeleer ‘het meest geschikte interpretatieve kader voor het begrijpen van het hiërarchische ambt zelf’ (Franciscus, Toespraak ter herdenking van de 50ste verjaardag van de instelling van de Bisschoppensynode, 17 oktober 2015) en nodigt de hele Kerk, inclusief de gezagsdragers, uit tot echte bekering en hervorming.
#5 Gezonde verhoudingen, iedereen telt mee
[…] de droefheid die wordt veroorzaakt door het gebrek aan participatie […] in het volledig beleven van een gezonde verhouding tussen mannen en vrouwen, tussen generaties, culturele identiteiten en sociale omstandigheden, armen en uitgeslotenen. Het gebrek in wederkerigheid, participatie en gemeenschap blijft een obstakel voor een volledige vernieuwing van de Kerk in missionaire synodale zin.
#6 Vrouwen waren eerste getuigen
Leidraad bij onze overdenking is het getuigenis van de Heilige Schrift: God koos bepaalde vrouwen uit om de eerste getuigen en herauten van de opstanding te zijn. Krachtens het doopsel zijn zij volledig gelijkwaardig, ontvangen zij dezelfde uitstorting van gaven van de Geest en zijn zij geroepen om de zending van Christus te dienen.
#7 Vrouwelijk diaconaat
Terwijl sommige plaatselijke kerken oproepen om vrouwen toe te laten tot het diaconale ambt, herhalen andere hun verzet. Over deze kwestie, die niet het onderwerp van het werk van de Tweede Zitting zal zijn, is het goed dat de theologische reflectie wordt voortgezet, met voldoende tijd en modaliteiten. De vruchten van Studiegroep 5, die rekening zal houden met de resultaten van de twee Commissies die zich in het verleden met deze kwestie hebben beziggehouden, zullen bijdragen tot de rijping ervan.
[…] In het algemeen wordt bij de reflectie over de rol van vrouwen vaak de wens naar voren gebracht om alle bedieningen die door leken (mannen en vrouwen) worden uitgeoefend, te versterken. Er wordt ook gevraagd dat goed opgeleide lekengelovigen, zowel mannen als vrouwen, kunnen bijdragen aan de prediking van het Woord van God, zelfs tijdens de viering van de Eucharistie.
#8 Getuigenis voor de samenleving
De synodale manier van relaties onderhouden, is een sociaal getuigenis dat beantwoordt aan de diepe menselijke behoefte om welkom te zijn en zich erkend te voelen binnen een concrete gemeenschap. Het is een uitdaging voor het groeiende isolement van mensen en cultureel individualisme, dat zelfs de Kerk vaak heeft geabsorbeerd, en roept ons op tot wederzijdse zorg, onderlinge afhankelijkheid en medeverantwoordelijkheid voor het algemeen welzijn.
#9 Opening tot decentralisatie met ‘ambt van luisteren en begeleiden’
Het lijkt opportuun om een ambt van luisteren en begeleiden te creëren. Er is een ‘open deur’ van de gemeenschap nodig, waardoor mensen binnen kunnen komen zonder zich bedreigd of veroordeeld te voelen. De vormen van dit ambt zullen moeten worden aangepast aan de plaatselijke omstandigheden, volgens de diversiteit van ervaringen, structuren, sociale contexten en beschikbare middelen. Dit opent een ruimte voor onderscheiding op lokaal niveau, ook met betrokkenheid van nationale of continentale bisschoppenconferenties. (34)
#10 Opleiding in verscheidenheid
In een synodale Kerk moet vorming integraal zijn. Ze is niet alleen gericht op het verwerven van kennis of vaardigheden, maar ook op de kunst elkaar te ontmoeten, te delen en samen te werken. Vandaar een opmerkelijke nadruk op de noodzaak van een gemeenschappelijke en gedeelde vorming, waaraan mannen en vrouwen, leken, gewijde personen, gewijde bedienaren en kandidaten voor het gewijde ambt samen deelnemen, waardoor ze kunnen groeien in wederzijdse kennis en achting en in het vermogen om samen te werken. (56,57)
#11 Over het proces van besluitvorming
De fase van uitwerking of instructie (decision making) informeert en ondersteunt de fase van besluitvorming (decision taking). Dat laatste is de verantwoordelijkheid van de bevoegde autoriteit (bijvoorbeeld de bisschop). Tussen de twee fasen bestaat geen competitie of tegenstelling, maar door hun articulatie dragen ze ertoe bij dat de genomen beslissingen zoveel mogelijk in overeenstemming zijn met Gods wil: ‘Uitwerking is een synodale taak, besluitvorming is een ministeriële verantwoordelijkheid.’ (68) [Maar] een oriëntatie die in het consultatieve proces naar voren komt als het resultaat van goede onderscheiding, vooral als deze wordt uitgevoerd door de participerende organen van de lokale kerk, kan niet worden genegeerd. (70)
#12 Cultuur van verantwoording
Een synodale Kerk heeft een cultuur en praktijk van transparantie en verantwoording (accountability) nodig om het wederzijdse vertrouwen te bevorderen dat toelaat om samen op te trekken en medeverantwoordelijkheid te dragen voor de gemeenschappelijke zending. (73) [Die vraag is] ontstaan door het verlies aan geloofwaardigheid door financiële schandalen en vooral seksueel en ander misbruik van minderjarigen en kwetsbare personen. Het gebrek aan transparantie en verantwoording voedt het klerikalisme, dat gebaseerd is op de impliciete aanname dat gewijde ambtsdragers aan niemand verantwoording hoeven af te leggen over de uitoefening van hun autoriteit. (75)
#13 Niet alles voor iedereen overal hetzelfde
Niet alle lokale kerken moeten op elk punt noodzakelijkerwijs in hetzelfde tempo bewegen. Integendeel, verschillen in tempo kunnen worden gewaardeerd als een uitdrukking van legitieme diversiteit en als een kans voor uitwisseling van gaven en wederzijdse verrijking. Om te worden gerealiseerd, moet deze horizon worden belichaamd in concrete structuren en praktijken. Het beantwoorden van de vraag ‘Hoe een synodale Kerk in missie te zijn?’ vereist het identificeren en bevorderen ervan. (95)
#14 Bevoegdheden voor bisschoppenconferenties
Voorstel: a) de Bisschoppenconferenties te erkennen als kerkelijke subjecten begiftigd met leerstellig gezag, uitgaande van sociaal-culturele diversiteit binnen het kader van een veelzijdige Kerk en de valorisatie te bevorderen van liturgische, disciplinaire, theologische en spirituele uitingen die passen bij de verschillende sociaal-culturele contexten; b) over te gaan tot een evaluatie van de doorleefde ervaring met het functioneren van de bisschoppenconferenties en de oosterse hiërarchische structuren, van de betrekkingen tussen de bisschoppen onderling en met de Heilige Stoel, teneinde de concrete hervormingen vast te stellen die moeten worden doorgevoerd […] (97) [Ook over het pausambt moet nagedacht worden] in het perspectief van de ‘gezonde decentralisatie’ waar paus Franciscus op aandringt en waar veel bisschoppenconferenties om vragen. (102)
Bron: Otheo.be
Categorieën:geloof en leven
OMHOOG 
Plaats een reactie