Tekst & beeld Charles Chang –
De auto maakt een scherpe bocht en duikt daarna bijna vijfenveertig graden naar beneden in de Rua Nidaque. In de heuvelachtige delen van Guarulhos – één van de vele gemeentelijke steden die grenzen aan de grote Sao Paulo – woont een arm deel van de bevolking. In dit kort doodlopend straatje is Guilherme Dias Viana (28) geboren en opgegroeid. Helemaal omringd door familie. Links, rechts, boven, achter – en ook aan de overkant – wonen bloedverwanten in kleine opgestapelde of tegen elkaar aangeplakte woningen die doen denken aan stenen bouwdozen, een typisch beeld van arme wijken in Brazilië. Maar net als overal heeft hier eenieder een eigen droom. Een nichtje van twaalf droomt ervan om op haar achttiende te gaan naar Disneyland, maar oom Guilherme had vanaf zijn vijfde een heel andere wens. De vocação of roeping bij hem was groot. Ontspannen op de sofa, in de nauwelijks 3×2 meter grote woonkamer van zijn ouderlijk huis, herinnert Guilherme zich als de dag vandaag wat hij wilde. “Toen al wist ik dat ik priester wilde worden.” Om hieraan invulling te geven deed Guilherme later mee met bijna van alles wat er te doen viel in zijn kerk, de St.-Antoniuskerk, in de wijk Pimentas. Hij noemt o.a. catechist, assistent bij het secretariaat, wekelijks huisbezoeken en uiteraard misdienaar.
Redemptoristen
Het was de gewoonte van de familie Dias om jaarlijks op de bedevaart te gaan naar het heiligdom van Aparecida en bij één van die gelegenheden maakte Guilherme kennis met de congregatie van redemptoristen. Thuis gekomen sprak hij met zijn diocesane priester erover. Deze kende de mate van spiritualiteit in de jongen en schreef dit in zijn brieven aan de redemptoristen in Aparecida. In 2014 was het zover. Guilherme was achttien en gaf zich op voor het seminarie. Zoals elke seminarist kreeg ook de vastberaden jongeman te maken met grote heimwee naar zijn ouders, familieleden en thuisomgeving die hij niet meer zag. “Ik was ook onzeker over de toekomst, maar ik kreeg geestelijke begeleiding, ondersteuning van de mensen in het seminarie en ik bad veel – iets dat mij vooral sterk maakte.”
Suriname
De tien jaar studie voor het priesterschap omvatte o.a. drie jaar filosofie, een jaar noviciaat, vier jaar theologie en tien maanden stage als broeder in een parochie. Voor dat laatste verbleef Guilherme van februari tot december 2023 bij de kerk van Nossa Senhora de Nazaré (Onze Lieve Vrouwe van Nazareth) in Suriname. Verrijkend vond hij het contact met de diverse culturen. “Heel anders dan in Brazilië, en ook hoe men het katholicisme beleeft.” “Suriname ligt dichtbij Brazilië, maar hier zijn ook diepe wortels van de redemptoristen. Verrijkend vind ik ook het verhaal van Petrus Donders, die net als andere redemptoristen zijn land heeft verlaten om elders te werken voor de mensen.” Na zijn stage vertoefde Guilherme een maand in Colombia ter voorbereiding op het doen van de eeuwige gelofte van gehoorzaamheid, zuiverheid en armoede – de drie pijlers van het religieus leven. Dit gebeurde in Aparecida en bij die gelegenheid werd hij ook tot diaken gewijd. De ordenação of priesterwijding, echter, gebeurt tegenwoordig gewoon in de eigen parochie.
Ordenação
In de parochiezaal, op zaterdagmorgen 20 juli, staat een ontbijt klaar voor de gasten. Hoeveel er zijn, valt moeilijk te zeggen, maar onder de meer dan dertig priesters is ook aanwezig de provinciale overste van Aparecida, pater Marlos Aurélio da Silva, die recent nog in Suriname was voor een werkbezoek aan de Braziliaanse missie in Suriname. Tijdens de speciale eucharistieviering is één kant van de zaal voorin bezet door broeders en juniors van de congregatie van redemptoristen en religieuze mannen en vrouwen van andere ordes en gemeenten. De andere kant is bezet door de grote familie Dias, die net als de parochianen het grote moment van hun eigen Guilherme zijn komen vieren. Het door de neo priester gekozen motto voor de wijding is: ‘Omnia propter Evangelium’, wat betekent ‘Alles ter wille van het Evangelie’ (1 Kor. 9,23). Na de handoplegging zalft aartsbisschop Emilson Amador Caetano de handen van Guilherme. Het katoenen lint in zijn handen vangt de olie op, vervolgens geeft hij het lint aan zijn moeder, Eulinda Dias, en ontvangt zij als persoon de eerste zegen van de nieuwe priester. Zuster Judith die voor de ordenação was afgereisd, geeft een verklaring hiervoor: “Het lint bewaart de moeder en wanneer ze komt te overlijden, gaat het mee in haar doodskist. Hiermee herinnert ze aan God dat ze in haar leven een zoon heeft afgestaan.”
C.Ss.R.
Guilherme mag vanaf nu als redemptorist de afkorting C.Ss.R. – Congregatio Sanctissimi Redemptoris of Congregatie van de Allerheiligste Verlosser – achter zijn naam toevoegen.
Als priester mag hij niet meer gewoon bij zijn naam worden genoemd, maar als ‘padre Guilherme’. “Ook door zijn moeder en wie het per ongeluk doet, moet een ‘Ave Maria’ (Wees Gegroet) opzeggen,” zegt zuster Judith met een glimlach aan de familie. De priester verblijft nog een week in Guarulhos, daarna reist hij af naar São João da Boa Vista, een stad met een populatie van negentigduizend inwoners. Daar zal hij tijdelijk, samen met negen andere priesters, werken in het heiligdom van Nossa Senhora do Perpétuo Socorro (Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand), totdat hij een vaste plaats krijgt toegewezen. Pater Guilherme is blij met zijn priesterschap en stelt zich open voor de missie die God voor hem heeft bestemd. “Een kinderdroom is in vervulling gegaan, maar wat mij nog gelukkiger maakt, is dat ik gehoor heb gegeven aan de roeping en de wil van God.”
Categorieën:geloof en leven
OMHOOG 
Plaats een reactie