Tekst en beeld van Charles Chang –
Een koele ochtend en strakblauwe hemel. Vandaag wordt het vast een stralende dag, terwijl de avond ervoor de situatie nog anders uitzag. Toen regende het continu en overal zagen de straten in Belém, Pará er nat uit. Zondag 18 juni jl. vond de derde editie plaats van de Caminho do Círio. In februari 2022 werd de eerste geïntroduceerd, de tweede volgde een jaar later en nu medio 2023 de derde.
Caminho betekent ‘loop’ en met dit evenement wil het Directoraat van het feest van Nazareth (DFN) de Círio de Nazaré bedevaart in Belém meer bekendheid te geven door pelgrims en toeristen in staat te stellen op meerdere tijden in het jaar de route te bewandelen. Deze kunnen ze biddend doen om zo hun belofte na te komen of gewoon de plaats en geschiedenis van de stad op deze manier waarderen.
Historische kathedraal
De route is dezelfde als die van de jaarlijkse grote processie op de tweede zondag van oktober. Alleen lopen de deelnemers nu op het trottoir en niet op het rijvlak. Startpunt is de Catedral Metropolitana, een van de oudste kathedralen van Brazilië in neoklassieke stijl gebouwd. De geheel witte kleur van het gebouw geeft de omgeving iets vredig. Een kwartier voor zeven melden de eerste deelnemers zich aan; de leden van het directoraat in wit uniform.
Het is ongeveer dit tijdstip dat pater Rede post neemt bij de ingang van de historische kathedraal. Zo dadelijk begint de heilige mis, maar voordat dit gebeurt, stapt nog gauw een van de leden op hem af om een hoop witte rozenkransjes te laten zegenen. Naarmate de minuten verstrijken, melden nog meer leden van het directoraat en andere deelnemers zich aan.
Geestelijke energie
Het groepje uit Suriname bestaat uit vijf. Wanneer de leider van de Caminho, Antonio Salame, een nazaat van Libanese immigranten, een zegje heeft gedaan voor de camera, mag de loop volgens programma beginnen. Onder begeleiding van de politie op mountainbikes en Segway transport machines beweegt de groep zich biddend richting de bekende Ver o Peso markt. Na twee bochten volgt het rozenkransgebed.
In vergelijking met de grote processie van oktober, waar sprake is van drie miljoen pelgrims die hiervoor naar Belém komen, doet de Caminho het met een bescheiden aantal van nog geen vijftig personen. Toch is de geestelijke energie voelbaar. Marialiederen en de collectieve uitroep van ‘Viva Nossa Senhora de Nazare!’ (Leve Onze Lieve Vrouwe van Nazareth!) tonen de devotie aan Moeder Maria, moeder van God, moeder van het geloof, koningin van de wereld. Voor de Brazilianen in het noorden behoort Maria ook tot de koningin van de Amazone.
Rozenkransjes
Na de markt slaan we rechtsaf in de welbekende Avenida Presidente Vargas. Onderweg sluiten enkele mensen zich aan en lopen ze een stukje mee. Nieuwsgierigen maar ook drugsverslaafden en zwervers aan de kant krijgen als aanmoediging een rozenkrans. Na het Plein van de Republiek slaat de groep af in de Avenida Nazare om vervolgens een lang recht stuk af te leggen tot de Basilica Santuario de Nazare. Hiermee is een totale afstand van drieënhalve kilometer afgelegd, in minder dan anderhalf uur.
De grote processie van oktober doet er circa vier uren over. Voor het gebouw van de basiliek in Belém wordt nog eerst gebeden uit een boekje, daarna is de tweede Caminho voor dit jaar voorbij. Salame – in het Arabisch betekent de naam vrede – is tevreden over het vlot verloop. Hij spreekt van een groei van de loop. In ieder geval geef het Surinaams groepje dit initiatief een internationaal tintje. De volgende Caminho is reeds in augustus.
Nadenken, meebidden en concentreren
Rudi van Kanten, van huis uit EBG, heeft niet een bepaald geloof maar vond de Caminho toch interessant. Hij had meer deelnemers verwacht. “De loop laat je nadenken, en al ken ik geen gebeden, maar door naast de mensen mee te doen, dan kan je meebidden en concentreren. Wat ik heel speciaal vond, is dat op gegeven moment een groep inheemse jongeren een stuk kwam meelopen. Van de organisatie kregen ze rozenkransjes, maar wie ook kregen waren de mensen die aan de zelfkant van de maatschappij zijn geraakt, bijvoorbeeld daklozen en drugsverslaafden. Het was dus een goede ervaring en zelf heb ik ook wat van het katholieke geloof geleerd. Nu weet ik bijvoorbeeld waaruit een rozenkrans bestaat. De beveiliging was goed en aan het eind werd nog gebeden bij de basiliek en gingen de mensen elkaar bemoedigen.”
Spirituele ontwaking en meditatie
Arioené Vreedzaam verstond niets wat de mensen zeiden in het Portugees, maar hij voelde wel energie. Vreedzaam is van huis uit katholiek en alleen gedoopt. Verder is hij niet belijdend. “Ik doe voor het eerst aan zoiets mee en ik denk dat het belangrijk is dat je je hiervoor openstelt. Alleen zo kan je het voelen. Tijdens de loop kreeg ik momenten van spirituele ontwaking en meditatie en voelde ik een soort community band met de mensen. De meesten kenden elkaar en ze gaven mij de ondersteuning. Ik voelde mij welkom. Dat vond ik echt geweldig hoor.”
Drie dagen ervoor – op de donderdag – ervaarde het Surinaams groepje de aanbidding van het heilig sacrament in de kerk van Onze Lieve Vrouwe van Altijddurende Bijstand. Voor mijzelf, de schrijver van dit artikel en als lid van de Braziliaanse kerk in Suriname, kwam de organisatie, participatie en het rollenspel op die avond als geweldig over.
Categorieën:geloof en leven, verslag
OMHOOG 
Plaats een reactie